Het verhaal achter beeld hierboven ken je waarschijnlijk wel. “Rana Plaza”, anyone? In deze kledingfabriek vond in 2013 de grootste ramp in de modewereld (óóit) plaats. Rana Plaza, een acht verdiepingen tellende kledingfabriek in Bangladesh waar kleding voor grote, westerse modegiganten werd geproduceerd, stortte plotsklaps in. Het officiële dodenaantal staat op 1127 doden en daarnaast telde de ramp meer dan 2000 gewonden. Weerzinwekkende getallen. De reden waarom dit drama plaatsvond? Het fucked up modesysteem dat we door de jaren heen met zijn allen gecreëerd hebben. De westerse consument wil goedkope kleding en dat betekent dat er aan de andere kant van de wereld enorm geknipt moet worden in budgetten om hierin tegemoet te komen: érgens moet de prijs betaald worden, toch? Naast het verstrekken van hongerlonen waar kledingwerkers vaak niet eens hun eten van kunnen betalen (sommige mensen sterven zelfs een hongerdood omdat ze van hun loon alleen hun kinderen kunnen voeden en niet eens zichzelf), wordt er – om geld te besparen – in de fabrieken geknipt in de meest basale veiligheidsmaatregelen. Brandtrappen? Néé joh. Stevige muren? Hoezo?! Frisse lucht? Hou op, schei uit. En veiligheidsinspecties zijn toch nergens voor nodig? Rana Plaza bezweek onder de belabberde omstandigheden. En het is slechts een kwestie van tijd voordat het volgende kledingdrama gaat plaatsvinden.

ER HEERST NOG EEN GROTE
BEWUSTWORDINGSKLOOF BIJ DE CONSUMENT

De ramp in Rana Plaza is een symbool geworden voor de misstanden in de kledingindustrie. Idealisten en activisten gebruiken de verschrikkelijke beelden regelmatig om ‘ons’ consumenten te shockeren. We zien huilende mensen. Protesten door Indiase kledingwerkers met leuzen als “I don’t want to die for fashion”. De stoffelijke resten van een aan elkaar vastgeklampt stelletje onder het puin van de fabriek. Ik zie de beelden in documentaires als The True Cost en onlangs ook op de achtergrond bij de True Fashion Show, die ik op 12 mei bezocht. Ze komen keihard binnen. Ik geloof dat ze zeker bijdrage aan meer bewustwording bij de consument; hoe meer ik me in duurzame mode verdiep, hoe meer ik besef dat er bij de normale consument nog een enorme kenniskloof heerst over hoe onze kleding nou écht wordt gemaakt (het meest gehoorde stigma: “onze kleding wordt toch gewoon machinaal gemaakt?” Nou nee, dat mochten we willen. Elk kledingstuk is met de hand in elkaar gezet. Ja, echt).

Vele spokes persons zetten zich elke dag weer keihard in voor meer bewustwording. Fantastische vrouwen als Livia Firth, Emma Watson, Safia Minney, Marieke Eyskoot en Thekla Reuten maken een duidelijk statement middels een serieuze boodschap. Wat ik soms nog lastig vind aan het spelen van de bewustwordingskaart, is dat de nadruk vaak ligt op de misstanden en dat ‘we’ écht hebben te veranderen. En dat vind ik goed; het begint tenslotte bij weten waar je aan bijdraagt.

IK FOCUS ME ZOVEEL MOGELIJK OP
EEN POSITIEF EN TOEGANKELIJK GELUID.
DUURZAME MODE MOET LEUK ZIJN!

Maar bewustwording is één ding. Tegelijkertijd geloof ik ook in een positief geluid: inspireren met toegankelijke alternatieven en mogelijkheden. Ik geloof dat inspiratie, toegankelijkheid, gemak en vooruit kijken (te bedenken waar je heen wilt, in plaats van alleen stil te staan bij waar je vandaan komt) ‘key’ zijn om de modewereld écht verder te brengen. Ik merk dat ik op moet passen wat ik zeg, want het laatste dat ik wil is deze fantastische mensen en initiatieven naar beneden halen. Ik ben ze stuk voor stuk dankbaar voor hun werk en ze inspireren me enorm.

Toch heb ik met When Sara Smiles besloten om mijn duurzame modemissie niet te groot en heftig te maken, maar juist heel klein, positief en dicht bij mezelf. Als ik naar de reguliere consument kijk, zitten hij momenteel een beetje in een grijs gebied van “ik wil wel veranderen en beter doen, maar ik wil er niet teveel moeite voor hoeven doen”. Gelijkwaardige alternatieven zijn vaak nog moeilijk te vinden, ze worden te weinig aangereikt en duurzame mode-inspiratie komt nog weinig van de grond. Vanuit deze frustratie ben ik When Sara Smiles deels begonnen en langzamerhand is het zelfs een beetje mijn persoonlijke en blogmissie aan het worden. Ik ben iets minder van het spelen van de bewustwordingskaart (anderen kunnen dat veel beter dan ik en zijn veel beter onderlegd in de keiharde fieten), maar ik kan wél mijn eigen zoektocht delen en laten zien dat je er echt niet als een natte vaatdoek uit hoeft te zien als je wat principiëler met mode omgaat (althans, ik probeer het… ;)). Ook inspireer ik graag met ‘betere’ merken (of misschien zijn ze er nog niet, maar zijn ze naar mijn mening beter op weg dan de Zara’s van deze wereld). Overigens moet ik zeggen dat ik nooit echt op een merk afstudeer – mocht je meer informatie of commentaar hebben, deel het vooral met me! Ik weet uit eigen ervaring dat het niet altijd even gemakkelijk is om me vast te bijten in de enorme wereld van duurzame modematerie. 

IK WORD BLIJ VAN DE ZOEKTOCHT,
HET SPEL EN DE STAPJES DIE IK ZET.

Voor mij is het heel belangrijk dat een duurzamere modewereld geen serieuze bende wordt. Het moet vooral leuk blijven en een spel zijn; een uitdaging die me energie geeft. En dat is wat ik ook graag anderen wil meegeven. Ik geef wel eens mijn scherpe mening op de modewereld, maar ik probeer het altijd met een positieve ondertoon te doen. Niet teveel met het vingertje te wijzen (al moet ik bekennen dat ik me soms wel eens kritisch heb uitgelaten over de imagopraktijken van H&M – excuse me, maar dat gaat me aan het hart).

Even voor de duidelijkheid: ik doe ook maar wat. Maar ik word blij van de zoektocht, de stapjes die ik zet en hoe goed het me eigenlijk af gaat. En stiekem geniet ik ervan als iemand me vraagt waar ik die mooie trui of die leuke schoenen vandaan heb. Dat sterkt me in de gedachte dat het écht wel leuk én haalbaar is om jezelf duurzaam te kleden; en dat je het er echt niet aan af hoeft te zien. Dat positieve geluid, de gedachte van “zo kan het ook!”, is wat ik het liefste uitdraag. Ik werk er hard aan om die boodschap over te brengen en ik zie nog veel ruimte voor verbetering. Maar dan lees ik jullie leuke reacties, waardoor ik regelmatig met een dikke glimlach op mijn gezicht (en soms een hardop”Aaaahh… :)”) achter mijn laptop zit. Als ik lees dat ik iemand heb geïnspireerd, geeft het me het warme gevoel dat ik op mijn bescheiden maniertje bijdraag aan een betere modewereld. Bedankt voor jullie support, echt. Dat mag best eens gezegd worden. En ik… ik ga gewoon lekker door met mijn missie. Vol positieve energie!