Uncategorized
Gevalletje cadeaustress

Gevalletje cadeaustress

Zoekend naar het perfecte kerstcadeau besef ik weer eens dat ik een typisch gevalletje 'cadeaustress' ben. Bah.

Het is een week voor kerst en ik zit met vierkante oogjes achter mijn laptop. Als een bezetene struin ik het internet af. Niet omdat de sale inmiddels op de meeste plekken is ingegaan (jaahaa…dat dacht je, he? ;)), maar omdat ik op zoek ben naar het perfecte kerstcadeau voor mijn vriend. En waar dit voor velen misschien een heerlijke voorpretbezigheid is, is het voor mij een verschrikkelijke opgave. Niet omdat ik cadeaus geven niet leuk vind – een vrolijke glimlach na een het geven van iets moois geeft zoveel voldoening! -, maar omdat ik een typisch gevalletje ‘cadeaustress’ ben. Big time.

Al sinds mijn kindertijd heb ik een hekel aan slechte (en dan niet een beetje, maar écht slechte) en onzinnige cadeaus. Hoewel verjaardagscadeautjes openmaken vaak een fantastische bezigheid was, had ik ook mensen om me heen die draken van cadeaus gaven. Zo heb ik regelmatig lelijke nepbarbies gehad. Het idee was leuk, maar als kind vond ik die echt héél erg niet-cool. Ik snap dat dit heel erg verwend klinkt. Sorry. Zo was ik. En ooit kreeg ik een videoband van de Klokkenluider van de Notre Dame – niet de prachtige film van Disney, maar een lullige namaakversie waarbij Quasimodo een domme gekkie leek (en dat was hij níet! Hij was hartstikke slim en lief!!!) en de karakters heel onnatuurlijk bewogen. Geen genot voor het oog. En ooit kreeg ik van een vriendinnetje een extreem lelijk beeldje van een dikke dwerg. Want dat was “leuk voor op mijn kamer”. Vervolgens heeft dat gekke ding jarenlang op mijn kamer gestaan omdat ik het anders ook zo lullig voor haar vond (pas vond ik hem in een doos, en ik verbaasde me erover dat iemand ooit de moeite had genomen om dat ding te maken). Na de vele dobbelspelletjes met Sinterklaas en kerst ging ik vaak naar huis met de meest afgrijselijke rotzooi, die ik vervolgens meteen weer weggooide of in een zak voor ‘de arme kinderen’ deed. Mensen geven elkaar extreem veel troep. Niet altijd even duurzaam en waardevol. Ik wil trouwens niet zeggen dat ik niet dánkbaar ben voor alle cadeautjes die ik ooit kreeg. Want dat was ik op de één of andere manier wel.

 

hunchback-notre-dame-vhs-cover-art

Dit was die gekke namaakversie van de Klokkenluider van de Notre Dame die ik ooit kreeg

DE ZOEKPERIODE

En al die ervaringen hebben voor een soort onmogelijke ik-móet-en-zal-een-cadeau-geven-waar-de-ander-echt-heel-blij-mee-is-gedachte. Elke verjaardag, kerst en welk-cadeaumoment-dan-ook stel ik mezelf ruim van tevoren de missie om hét perfecte cadeau te vinden. Ik wil graag origineel zijn. Iets waardevols geven. En het moet zo persoonlijk mogelijk zijn. Maar ja, vind dat maar eens. Ik neem de opgave altijd heel serieus: ik struin winkels en het internet af naar potentiële topcadeaus. Maar ik vind HET TOPCADEAU maar niet. Alles is ‘gewoon wel leuk’. Of smaakgevoelig, dus een risico. Niks is goed genoeg, alles is “mwa” of ik mis een wow-factor. Het resultaat van deze selectieve afwegingen is dat ik een paar dagen voor het moment supreme nog zonder cadeautje zit en het idee heb dat ik aan het falen ben. En dan kom ik op de proppen met iets dat “wel leuk” is, “maar niet súper”. En dan denk ik weer terug aan dat lelijke beeldje, die net-niet Barbie en die mislukte Quasimodo. En dan vraag ik me af of de ander zich nu ook zo voelt als ik toen.

HET GEEFMOMENT

Het geefmoment maakt me altijd – ja, écht altijd – een beetje zenuwachtig. Ik ken mensen die bij het geven van een cadeau meer stralen dan de poolster. Ik wou dat ik dat ook had. Dat gevoel van: “MIJN GOD, ik heb hier zulke pure persoonlijke perfectie voor je! Het past zóóóóó goed bij je, ik kan niet wachten tot je het hebt uitgepakt!” Ik ben eerder zo’n doos die zich verbeten verontschuldigt dat ze “hoopt dat de ander het leuk vindt en ze écht wel haar best heeft gedaan, maar gewoon niet zo goed in cadeautjes is” en het gelukkig nét niet over haar lippen krijgt dat het cadeau eventueel geruild kan worden (dat zou wel heel erg zijn).

DE REACTIE

Uiteindelijk is de reactie altijd hartstikke positief. En dan bedenk ik me (keer op keer, ik leer niet) dat de waarde van een cadeautje niet in het materiaal zit. Het gaat om de goede bedoelingen. Om de gedachte en het gebaar erachter… Al was ik toch ook wel heel blij met de reactie die mijn vriend gaf toen ik hem onlangs zijn kerstcadeautje gaf. Een horloge. Niet bepaald een originaliteitsprijs waard. Maar goed, het was wel een heel móói horloge: simpel zwart met een minimalistisch, metallic bandje. Stijlvol design, maar niet te chique. Stoer, maar niet te sportief. En ondanks dat ik dit het perfecte horloge vond, zag ik weer op tegen het geefmoment. “Wat nou als hij het niet mooi vindt?” Vol spanning en zenuwen keek ik hem aan. En toen hij het doosje langzaam openschoof en zijn cadeautje horloge bekeek, zag ik een gelukzalige glimlach op zijn gezicht verschijnen. Hij streek met zijn vingers over het uurwerk en het bandje en hij keek me liefdevol aan. “Wauw, dankjewel”, zei hij. “Het is echt perféct”. Oh yes, I can!

Jeez, wat een opluchting. Ik kan weer even vooruit. Tot zijn verjaardag. Dan begint het hele gedoe weer opnieuw… Wish me luck.

______

De beste sustainable fashion inspiratie in je inbox?

Schrijf je in voor de gratis WSS newsletter en ontvang elke twee weken het laatste nieuws uit de duurzame modewereld, inspirerende merken, kritische blikken op de kledingindustrie, brand guides, kortingscodes en ander moois. Gewoon lekker makkelijk in je mailbox 🙂