Radiostilte. Oeps. Ik zat niet in een blogdip, mocht je dat denken. Ik heb een veel leukere reden (voor mezelf dan ;)): ik ben – vrij onverwachts – verhuisd! Na vele hopeloze pogingen in een extreem zenuwslopende huizenmarkt, hadden mijn vriend en ik inééns een appartement in Amsterdam. Een fijne ruimte die perfect bij ons past. Niet luxe en op de crappy keuken moeten we nog iets verzinnen, maar ach. Op een fijne locatie, met uitzicht op het water. Per direct. My God.

Binnen enkele dagen betrokken we ons nieuwe minipaleis al. Wát een rush. Tijdens carnaval, alsof we het Eindhovense (sorry, Lampegatse) gehos met de zachte G ontvluchtten. Van het veilige Brabant, dat mijn hele leven mijn thuishaven is geweest, naar de spannende stad die altijd al aan me heeft getrokken.

Als kind zag ik Amsterdam vaak voorbijkomen op tv. Op het Jeugdjournaal, in kinderseries… zo’n beetje alle noemenswaardige dingen leken in onze hoofdstad plaats te vinden. Van huis uit heb ik echter meegekregen dat Amsterdam véél te druk is. Chaotisch, groot en er gebeuren veel dingen waar je liever geen getuige van bent. Het is er onpersoonlijk en natuurlijk hartstikke duur. Daarnaast zag ik door mijn leven heen mensen die naar Amsterdam verhuisden veranderen in cool kids. Mijn beeld van Amsterdammers werd steeds negatiever: arrogant en ongeremd (ik doe nu even extreem zwart-wit, dat snap je wel, he?). De stad zou volzitten met hipsters, yuppen en vreemde excentriekelingen die vinden dat het Nederland buiten Amsterdam er niet toe doet. Brabanders waren daarentegen lekker nuchter. Net als ik. Daar hoorde ik.

ONPERSOONLIJKE, DRUKKE, DURE ROTSTAD OF PLEK VAN AVONTUUR EN ONBEGRENSDE MOGELIJKHEDEN?

Maar toch… tóch was er iets met die stad. Iets ongrijpbaars dat mij enorm aantrok. Amsterdam was ook de plek van mogelijkheden. Van avontuur en ontdekken. Van ‘áltijd iets te doen’ en jezelf kunnen zijn. De stad waar ik met interesses als filosofie en duurzame mode helemaal los zou kunnen gaan. De plek waar steeds meer vrienden gingen wonen.

Ja, het is er belachelijk duur. Menig niet-Amsterdammer verklaart onze verhuizing voor gek. En als mensen uit een andere stad ons willen bezoeken, moeten ze een godsvermogen betalen om hun auto te parkeren – of ze kunnen minstens datzelfde megabedrag afdragen aan die peperdure NS. En ja, túúrlijk heb je er mensen die geen voet buiten de stad zetten omdat de rest van Nederland niet interessant zou zijn. En ja, ik voel me nog steeds een klein kind als ik me ’s ochtends een weg probeer te banen door de gehaaste Amsterdamse fietscultuur (die écht heel anders is dan in ‘mijn’ Brabant!).

Maar ook is het de stad waar alles binnen handbereik is. Waar mijn vriend en ik in de drukte toch een fijne, rustige leefoase hebben gecreëerd. Het is de stad waar ik (voor het eerst! YES!) op mijn fietsje naar het werk kan en door de verkorte reistijd ineens véél meer avond en nachtrust heb. Ik heb ineens energie voor tien en ik wil alleen maar ontdekken. Alleen, met mijn vriend of andere vrienden. Zoveel te zien, zoveel te groeien!!! Ik ben hier zielsgelukkig en ik voel me er nu al thuis. Er ís iets met deze stad. En hoewel ik betwijfel of ik ooit een echte Amsterdamse zal worden, heb ik de stad al in mijn hart gesloten… way to go!