Uncategorized
Ik heb het helemaal gehad met leeftijd-minded zijn

Ik heb het helemaal gehad met leeftijd-minded zijn

Vandaag word ik 29! Een mooi moment om na te denken over... de onzin van jezelf bezig houden met je leeftijd :)

Als ik terugdenk aan mijn kindertijd, komen mijn verjaardagen al snel voorbij. De spannendste dag van elk jaar, want ik kreeg van iedereen cadeautjes, ik mocht de hele dag lekkers eten, ik mocht mijn mooiste kleren aan én ik mocht kiezen wat we ‘s avonds gingen eten (“FRIEEEETTTTT!”). Ik wist heus wel dat ik elk jaar op 14 mei een jaartje ouder werd, maar ach – wat kon mij dat schelen. Daar merkte ik helemaal niks van, ik was gewoon wie ik was.

Ik weet nog dat ik 9 werd en voor het eerst dacht “dan ben ik bijna 10!”. En 10 jaar zijn was heel cool. Een getal met twee cijfers had iets grotemensenachtigs en dat was vet. Toen ik 10 was wilde ik 12 zijn, het getal van middelbareschoolgangers en dus in mijn ogen soort-van-volwassenen. Maar toen ik eenmaal 12 was, vond ik dat juist superkinderlijk klinken. 13, dat was écht een middelbareschoolleeftijd. Zo ging het een paar jaar door. Toen ik 15 werd, ging leeftijd een andere betekenis krijgen. Ik wilde dolgraag 16 zijn, want dat betekende dat ik zonder gezeur Breezers mocht meenemen uit de supermarkt en dronken kon worden op Passie en andere rotzooi. Vervolgens wilde ik 18 zijn. Want zo’n rijbewijs gaf toch wel echt verdomd veel gemak en vrijheid. Maar ja, toen ik dat allemaal had bereikt, kon ik niet wachten tot ik 20 was. Weg met die stomme, puberale ‘1’ als eerste leeftijdscijfer. Tijd voor een nieuwe levensfase! Hallo, volwassenheid! Ofzoiets.

Maar toen ik 23 werd, gebeurde er iets nieuws. Ik vond mijn leeftijd voor het eerst sinds tijden wel een prima getal. Zo’n getal voor mensen bij wie alles is nog mogelijk is en de wereld aan hun voeten ligt, maar tegelijkertijd volwassen; ik werd serieuzer en ik wist heus wel een beetje hoe de wereld werkte. Sindsdien heb ik de leeftijdsgetallen losgelaten. Maar nu ik alweer bijna 30 word, merk ik dat de getallenobsessie langzaam weer een beetje wordt aangewakkerd in mijn omgeving. Het fenomeen ‘dertig worden’ schijnt namelijk nogal een ding te zijn. De afgelopen 4 jaar heb ik elke verjaardag plagerig gehoord: “oeh, je gaat alweer richting de 30! Waar blijven de kinderen? En let op he, het aftakelingsproces is begonnen! HAHAHA”. Ik vind dat op zich prima grapjes, maar ergens ben ik er ook op tegen. Want ik wil helemaal niet dat mensen zo’n stom getal associëren met bepaalde standaarden. Hoor ik op mijn 30e een serieus, burgerlijk leven te hebben? En moet ik dan een kind nemen, in een koophuis wonen, of minimaal een X-bedrag verdienen? Moet ik een vaste relatie hebben en mijn zaakjes goed op orde hebben? Moet ik me druk maken om het verouderingsproces?

Hoewel mensen standaard ‘nee’ antwoorden als ik ze deze vragen stel, merk ik na een tijdje praten vaak toch dat er een dikke ‘ja’ in hun antwoord verscholen ligt. Ik ken genoeg mensen van begin dertig, die het stiekem niet zo leuk vinden dat ze “al bijna 35 zijn. Want dat gaat richting de 40”. En aan het vieren van iemands 50-jarig bestaan, zit volgens diegene vaak een dubbel gevoel: “ik ben heus wel blij hoor, maar het is ook wel héél oud!”. Terwijl zo’n getal helemaal niks zegt, want er zijn vijftigers die kwieker zijn dan ik, wereldvreemde vijftigers, knettergekke, vrije geesten en mensen die al uitgeput zijn van het leven. ‘Vijftig’ zegt helemaal niks over je ervaring, je wijsheid, de staat van je lichaam, je mogelijkheden of hoe je in het leven staat. En aangezien het zo’n loos getal is, is het wel héél vreemd dat mensen zich ermee bezighouden – laat staan zich ervoor schamen, toch? Of zeggen: “ik ben al 50, voor mij is het te laat om die droom nog te volgen”. Dat vind ik overigens altijd heel erg om te horen. Misschien heb ik nog makkelijk praten – aangezien ik volgens veertigplussers nog in de bloei van mijn leven zit -, maar ik kan me niet voorstellen dat ik me ooit zo leeftijd-minded ga worden. En als dat wel zo is, wil je me dan aan dit verhaaltje herinneren? Dat zou ik heel erg waarderen 😉

Vandaag word ik 29 jaar (hoera!). Al word ik al 5 jaar lang 24 geschat ik wil via deze weg alle 293917521 mensen bedanken die ooit deze grap hebben gemaakt: “Nou, over 30 jaar ben je daar blij juist mee! HAHAHAHA”.  Ik weet niet of het aan mijn babyface ligt, of dat ik misschien wel jong en naïef overkom. Maar het maakt me niet uit. Leeftijd is slechts een onzinnig nummer. Want we zijn geen nummers, waar we absolute informatie uit op kunnen maken. We zijn mensen, met dromen, ervaringen, een bepaalde mindset, een lichamelijke gesteldheid en veel meer mogelijkheden dan we soms denken. Misschien moeten we ons wat minder zorgen maken om het ouder worden en onze verjaardag gebruiken om dankbaar stil te staan bij de prachttijd die we hier mogen doorbrengen. Zo. En nu ga ik een Bossche bol naar binnen werken en er een paar op het leven drinken. Cheers to that! 🙂

 

(over de foto’s: ik droeg niet mijn hele kindertijd prinsessen- en indianenjurken hoor, ze waren allebei voor een themafeestje 🙂 Maar ze maken me zo blij: op de eerste voelde ik me het mooiste meisje van de wereld, de middelste is een foto met mijn moeder en mijn toen nog ongeboren broertje die ik heel speciaal vind, en de rechter… vind ik gewoon leuk en vrolijk :))

 

laat je leeftijd los

______

De beste sustainable fashion inspiratie in je inbox?

Schrijf je in voor de gratis WSS newsletter en ontvang elke twee weken het laatste nieuws uit de duurzame modewereld, inspirerende merken, kritische blikken op de kledingindustrie, brand guides, kortingscodes en ander moois. Gewoon lekker makkelijk in je mailbox 🙂