Aan jezelf werken – sommigen mensen denken dat ze het niet nodig hebben, maar eigenlijk doen we het allemaal. Continu. Sterker nog: het is een levenslange taak, een ongoing journey die nevernooitniet stopt. Veel mensen gebruiken het einde (of begin!) van elk jaar om weer eens de balans op te maken. Welke stappen heb je gemaakt? Wat is je diepste overtuiging en is die veranderd? Waar ben je dankbaar voor? En waar wil je heen?

Ook ik ben zo’n levensoverdenker. Nu denk ik altijd wel na over mijn ‘hoe en waarom’, maar zo rond de jaarwisseling éxtra. En dit jaar ben ik tot de conclusie gekomen dat 2016 een heel leerzaam superjaar is geweest. Ik heb zóveel gezien en gedaan, zoveel awesome en soms ook moeilijk momenten beleefd en ik denk dat ik nog dichter bij mezelf ben gekomen. Ik merk dat mijn onzekerheden steeds meer plaatsmaken voor een oplaaiend vuurtje vanbinnen. Ik weet steeds beter wat mij nu drijft en gelukkig maakt – en DAMN, dat voelt zo goed! 🙂 Ook ben ik ben verhuisd naar een stad die mijn dagelijkse leven veranderde en ik heb zóveel geleerd over liefde, vriendschap, fair fashion en de filosofie! Allemaal dingen die ik dolgraag meeneem naar 2017. Dit is mijn persoonlijke soort-van-manifesto voor het komende jaar.

Ik vind het heel belangrijk om een goede band te hebben met mezelf. Iedereen – hoe waardevol dan ook – komt en gaat in ons korte leventje, of we het nu willen of niet. Jíj bent de enige constante, altijd aanwezige factor; je moet de rest van je leven met jezelf door één deur. Dan kun je maar beter van jezelf gaan houden, toch? 🙂 Ja, vrienden en familie zijn belangrijk, heel belangrijk zelfs, maar het is ook belangrijk om niet afhankelijk te zijn van hun rol in jouw leven. Dit is een belangrijke gedachte voor me. Het maakt me een sterker persoon, zonder de verbinding met de lieve mensen om me heen te verliezen.

Of ik mijn allergrootste vriendin ben? Jazeker! Ik kan soms hard zijn voor mezelf en in tweestrijd zitten, maar over het algemeen vind ik het leven met Sara geweldig leuk. Ik omarm steeds meer de kanten waar ik voorheen minder van hield, zoals mijn bad body features (wie heeft ze niet?), mijn twijfelkontenkarakter en mijn chaotische kant. Ik ben nu eenmaal een fladderaar in het leven, weet ik nu. Gewoon iemand die soms minder volgens het boekje leeft, en dat is nu eenmaal zo. Maar het voelt goed en hoe meer ik doe wat goed voelt, hoe betere vriendinnen ik word met mezelf. In 2017 ga ik daar lekker mee door!

Zonder nu zweverig te gaan doen (denk ik ;)), geloof ik dat alles bestaat uit energie. Vroeger werd ik altijd gestimuleerd om mijn hersenen te gebruiken, want ik kon goed leren. Ik heb daardoor lang gedacht dat ik een denker was, want daar lag mijn kracht zogenaamd. Inmiddels heb ik al die kaders los kunnen laten en weet ik dat ik helemaal geen ‘echte denker’ ben. Ik geloof niet meer in ‘je bent dit óf dat’, welk hokje dan ook. Ik ben namelijk ook een dromer, en een doener. En nog veel meer dingen. En ik geloof dat dit voor iedereen geldt. Hoe meer we onszelf uit hokjes en kaders trekken, hoe meer we vanuit onze energie kunnen leven en hoe meer deuren met mogelijkheden er voor ons opengaan. Die gedachte geeft me een vrij gevoel.

Ik vertrouw steeds meer op mijn energie en mijn gevoel, en dat voelt ontzettend goed. Naast dat ik daardoor meer achter mijn keuzes kan staan, zorgt het er ook voor dat ik niet meer die enorme drang heb om mezelf continu maar te verklaren of bewijzen. Soms kan iets gewoon voelen zoals het voelt. Punt. En mijn gevoel heeft het vaak goed (en dan heb ik het niet over multiple choice antwoorden bij een pubquiz, maar over keuzes maken in het leven). Ons gevoel kan het niet fout hebben – het voelt nu eenmaal zo en dat is helemaal prima. Wat je er ermee doét, is een ander verhaal… In 2017 wil ik nog meer mijn gevoel laten spreken. En doen wat goed voelt, ook al is dat een persoonlijk manifesto publiceren waar waarschijnlijk geen hond op zit te wachten 😉

Het afgelopen jaar ben ik, mede dankzij de filosofie, veel meer in het ‘nu’ gaan leven. Ik leerde om het verleden en vooral de toekomst een beetje los te laten. Wat is gebeurd is tenslotte gebeurd (Johan Cruijff, is that you?), en het heeft geen zin om erover na te denken wat er was gebeurd als ik andere keuzes had gemaakt. Want wat is geweest en wat had kunnen zijn, komen altijd op hetzelfde punt uit, en dat is het nu. Erover piekeren verandert dat niet.

En voor de toekomst geldt: niks is zeker of staat vast en alles is veranderlijk. En in de toekomst ben ik een andere versie van mezelf die door ervaring misschien nét andere keuzes zou maken. Alleen op het ‘nu’ kunnen we invloed uitoefenen, dus waarom zou ik me krampachtig vasthouden aan gemaakte keuzes of de angst voor wat komen gaat? Het maakt ons alleen maar ongelukkig. Één van de – voor mij – belangrijkste wijsheden uit het Taoïsme is “verwacht niks en waardeer alles”. Ik vertaal het altijd zo: ga overal open in, welke situatie dan ook, en accepteer wat er op je pad komt, ook al is het moeilijk. Verwerk het tot iets bruikbaars. En dat vind ik een prachtige gedachte, die ik tegenwoordig elke dag bewust door mijn hoofd laat gaan. Mijn ideaal zou zijn dat ik mijn verwachtingen nog meer los kan laten, en misschien ooit zelfs niks meer verwachten, zodat ik overal open in kan gaan en van kan genieten. Het ‘nu’ omarmen betekent dat alles nog kan in de toekomst, en dat je niet denkt in kaders, maar in mogelijkheden!

Ik geloof heilig-en-dan-ook-echt-súperheilig in echtheid. Open zijn. Eerlijk zijn. Uitkomen voor waar je voor staat. En tegelijkertijd vind ik het soms nog moeilijk om ergens voor uit te komen als ik weet dat de rest er tegen is. Dit is dan ook mijn grootste ontwikkelpunt voor 2017: “cut the crap!” Weg met die sociaal gewenste schil, bij mezelf en ook bij anderen. Ik geloof dat een mooiere wereld ontstaat wanneer iedereen écht is, en ik vind dat ik hier zelf nog veel meer naar zou mogen leven.

“Cut the crap” zit voor mij ook in het accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. Dat we niet weglopen voor wat moeilijk is, of het blokkeren, maar de confrontatie aan durven gaan. De moeilijk weg durven kiezen. Ik leer steeds meer dat ik negatieve gevoelens niet moet ontkennen of loslaten, maar ze moet omarmen en ze een plek moet geven. Alleen zo kunnen we groeien, denk ik: als we ten volste leven en alles omarmen wat er op ons pad komt. Ook keuzes die in eerste instantie onmogelijk of oneerlijk lijken.

Ik wil nog meer echtheid in mijn leven, en er nog harder voor gaan strijden. Want ik geloof er heilig in. Ik doe het al steeds meer, in mijn werk, mijn vriendschappen en ook op When Sara Smiles. Want alleen als we open staan voor elkaar en voor situaties waar we liever onze ogen voor sluiten, of dat nu op persoonlijk of wereldniveau is, kunnen we dichter bij elkaar én bij een mooier leven komen. Daar ben ik van overtuigd! Overdenk jij ook regelmatig je leven? Waar zou jouw manifesto over gaan?