Hoera, het is kerst! De periode van lekker eten, familie, gezelligheid, hier en daar misschien een cadeautje… én natuurlijk de kerstgedachte: “vrede op aarde, voor alle mensen!” Hoewel lekker eten en family time voor de meest mensen het belangrijkst zijn, staan de kerstdagen ook in het teken van aandacht, bezinning en solidariteit. Met kerst gun je elkaar het allerbeste, en ik merk de dagen voor kerst dat mensen vaak nét wat aardiger tegen elkaar zijn dan normaal. Ze helpen elkaar meer, random strangers wensen elkaar fijne feestdagen en de verkoper van de daklozenkrant die elke dag met een glimlach voor de Albert Heijn staat, kan op extra verkoop rekenen. De voedselbank draait overuren, allerlei instanties delen kerstpakketten uit voor mensen die het minder hebben en sommigen doen een extra gift aan een goed doel. Op sommige plekken waar oorlog wordt gevoerd, is er zelfs een ‘staakt het vuren’. Want met kerst beseffen we weer even dat we ergens in de basis, diep vanbinnen, allemaal mensen zijn met de behoefte aan liefde, vrede en harmonie. Met kerst weten we ineens weer even wat echt belangrijk is en hoe we het liefst zouden willen leven.

En nadat we op een gelukkig nieuwjaar hebben geproost, begint het normale leven weer. De oorlog wordt hervat, het dagelijkse leven wordt weer als normaal en van dat extra beetje solidariteit is doorgaans niet zoveel meer over. Als ik nadenk over de kerstgedachte, word ik me altijd extra bewust van hoe de wereld met elkaar omgaat buiten kerst om. Hoe de behoefte aan macht, status en bezit zo’n enorme rol speelt in ons leven en hoe de mensheid zich doorgaans laten leiden door méér, méér en nóg meer. Een paar dagen geleden zag ik via Bedrock Magazine een mooi filmpje, waarin een speech van astronoom Carl Sagan over onze aarde als ‘a small, pale blue dot in space’ centraal staat. Ik vind het mooi in mijn kerstgedachten passen, en ik heb het filmpje (5 min.) hieronder gezet. We beseffen het niet vaak, maar het feit is: we leven op een bizar klein ministipje in het universum. Vaak kunnen we niet verder denken dan onze eigen problemen en behoeftes, maar in het grotere geheel is onze aarde natuurlijk maar een fragiel, schattig speldenknopje. Maar in plaats van dat we beseffen dat dat dit eigenlijk heel bijzonder is en we het met zijn allen koesteren, strijdt de mensheid om de machtigste van dat kleine, kwetsbare bolletje te worden. Als er een God is, zou hij ons zo eens moeten zien: een enorme kluwe aan nietszeggende miniwezentjes met enorme grootheidswaanzin, niet in staat om buiten hun eigen kaders te denken en te waarderen hoe speciaal het leven op aarde eigenlijk is. Oh gosh, how silly!

https://www.youtube.com/watch?v=4PN5JJDh78I

Oké, ik wijk af. Even terug naar de kerstgedachte, want daar gaat het vandaag om. Laat ik duidelijk zijn: ik ben absoluut niet tegen een jaarlijkse positieve reminder tot bezinning. Sterker nog: ik vind het heel goed dat er ergens een moment is in het jaar waarop een flink deel van de wereld stilstaat bij wat er ook alweer écht belangrijk is. Maar het is natuurlijk wel gek dat we het daarna weer met zijn allen loslaten (ook al doen we dat niet expres). Lief zijn tegen elkaar hoort bij kerst. Maar waarom hoort het niet altijd bij het léven? Waarom kunnen we die pale blue dot niet gewoon altíjd koesteren en in harmonie met elkaar en die prachtige aardbol leven? Bij deze wil ik de kerstgedachte omdopen tot levensgedachte: vrede op aarde – en niet alleen voor mensen, voor alles wat er leeft. Een pale blue dot in harmonie; een klein, gloeiend bolletje dat de donkere leegte van de kosmos vult met een warme glow. Ons gezamenlijke lichtje in het donker. Inmiddels heb ik tijdens het schrijven een glas rode wijn ingeschonken en bij deze wil ik het heffen. Cheers! Op hele liefdevolle dagen én onze pale blue dot. Dat we er ook na kerst samen en vol liefde voor blijven zorgen.