Dit vind ik zo’n mooie quote. Ik denk dat bijna iedereel van ons hierop “ja” zou zeggen, toch? Ik denk ook wel eens: stel dat ik niet lang meer te leven heb, zou ik dan iets veranderen? Ik kan zo 10 – voor mij best belangrijke – dingen opnoemen die ik zo anders zou doen, of in ieder geval nog een keer gedaan zou willen hebben. En natuurlijk besef ik wel dat dit eigenlijk best gek is. Het besef van beperkte tijd en eindigheid zorgt ervoor dat we ineens het belang van prioriteiten gaan zien: wat is bijzaak en heb ik tot nu toe – onterecht – tot hoofdzaak verheven (vaak kunnen we heel snel antwoord geven op deze vragen, we weten het dondersgoed)? En wat heb ik altijd weggeschoven, maar zou eigenlijk een belangrijke rol in mijn leven moeten spelen? Bovenstaande quote herinnert me eraan dat het helemaal niet zou moeten uitmaken hoe dicht je tegen je einde zou moeten aanzitten om de keuzes te maken waar je écht ten diepste het gelukkigst van wordt. (ernaar leven is natuurlijk een tweede… :))

Deze quote is heel belangrijk voor me. Het is voor mij een overtreffende trap van ‘less is more’ en ik geloof heel erg in de kern van deze uitspraak. Onze innerlijke drang aan meer, op welk gebied dan ook, zorgt ervoor dat we in feite nooit, maar dan ook echt nóóit tevreden zullen zijn met wat we hebben (denk aan de fashionista die twee outfits koopt en de week erna al zeurt dat ze niks leuks in haar kast heeft). En als we dan het ene hebben, vinden we wel weer iets anders dat we zogenaamd ook écht zouden moeten hebben. Ik kan hier heel mooi over praten, maar ook ik ervaar dit nog regelmatig. Zolang de drang naar meer blijft bestaan, zullen we nooit verzadigd raken. We hebben manieren te vinden om onze hebzuchtmentaliteit te veranderen. Als we dankbaar en blij kunnen zijn met wat we al hebben en gaan inzien dat onze honger naar meer niks anders voorstelt dan het tijdelijk opvullen van een innerlijk ‘gat’ (bijvoorbeeld onzekerheid over onszelf), kunnen we gelukkiger zijn met wat we al hebben en daar ook meer waarde aan toekennen. Dan zullen we altijd precies hebben wat we nodig hebben. 

Ik word zo heerlijk rustig van deze quote! Elke dag kan ik wel een reden verzinnen om naar deze quote te luisteren (vandaag bijvoorbeeld nu de uitslag van de Amerikaanse verkiezingen bekend is en de wereld op zijn kop staat omdat Trump nu aan de macht is). We weten nooit hoe de toekomst gaat worden en wat er op ons pad gaat komen. We kunnen ons er heel erg druk om maken, maar de kans dat het de situatie negatief beïnvloedt is groter dan dat je zorgen iets moois gaan opleveren. Dat betekent niet dat je een passieve instelling hebt, maar dat je elke situatie open in gaat en je jezelf voorneemt om er het beste van te maken. Mooier zou ik het niet gezegd kunnen hebben.

Ik denk dat we allemaal stiekem veel meer met ons imago bezig zijn dan we zouden willen. We willen populair zijn, bewonderd worden. Maar dat is niet het hoogste en dat zal het ook nooit zijn. Ook ik wil er leuk uitzien. En ik vind het belangrijk dat veel mensen me aardig vinden. Dat ik bij mensen bekend sta als iemand die veel verstand heeft van dingen en écht wel weet waar ze het over heeft. Maar als ik erover nadenk, doet dat er natuurlijk totáál niet toe. Wat ik belangrijk vind, is het naleven van mijn idealen. Mensen een goed gevoel geven. Staan voor waar ik in geloof. En ik denk dat dit in iedereen zit, maar door onzekerheden hebben we de neiging om onszelf te verliezen in de mening van anderen.

Ons onderwijssysteem en de manier waarop we kennis opdoen, voelt voor mij soms dubbel. Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik rijtjes met jaartallen moest opdreunen voor Geschiedenis. En rijtjes met woorden voor de talenvakken. En ik moest rijtjes met zuilen uit mijn hoofd leren voor Maatschappijleer. Maar vrijwel niks is daarvan blijven hangen. Logisch; het geldt voor alles dat ik ‘moet’ leren: als ik de relevantie ervan niet inzie, of als ik het ‘waarom’ erachter niet snap, komt het niet bij me binnen. Een speech van een enthousiast persoon die iets zelf heeft ervaren, of als ik er zelf mee aan de slag ga (en het bijvoorbeeld op mezelf kan projecteren en het dus waarde krijgt) onthoud ik wel. Het komt echt binnen, want er zit emotie bij. Hetzelfde geldt voor een presentatie die met passie wordt gehouden, door iemand die écht contact maakt met het publiek. Die mensen in zijn verhaal kan laten verplaatsen en echt contact maakt. Dat komt binnen. Het is voor mij het verschil tussen kennis en verbinding. Het laatste houdt het langst stand. Daarom ben ik heilig overtuigd van bovenstaande quote. Als je iets niet écht voelt, hoe ga je het dan onthouden?

Bovenstaand stukje tekst vind ik heel mooi. Ik krijg er een glimlach van. ‘Becoming real’ is een hele opgave en een levenslange struggle, en ik denk dat we er allemaal een flinke kluif aan hebben. De één zal ‘echter’ zijn dan de ander (maar ook dan geldt weer: mensen die van zichzelf af zijn komen te staan, doen dit vanuit de opeenstapeling van alles dat ze hebben meegemaakt), maar niemand is helemaal echt. Ik weet ook niet of we dat ooit zullen worden (het leven is tenslotte één groot spanningsveld tussen wie we zijn en hoe we ons naar de wereld (hebben te) verhouden), maar bovenstaand tekstje heeft iets prachtigs in zich, vind ik. We gaan het meemaken… 🙂

Bovenstaand schemaatje bekijk ik met een knipoog, maar tegelijkertijd denk ik dat velen van ons ‘het systeem waarin velen van ons zich bevinden’ wel zullen herkennen. Ik wel, op dagen dat ik heel hard aan het werk ben – en al helemaal in de winter, als ik in het donker naar mijn werk ga en ook weer thuis kom in het donker. Het betekent niet dat ik een betekenisloze baan heb (integendeel!) maar wel dat mijn leven uit wat meer variatie zou mogen bestaan. Ik zou best wat vaker de routine willen verbreken. Het is goed als basis en we hebben het ook nodig als mens, maar wat vaker extra pijltjes in dit dagschema tekenen kan voor veel mensen helemaal geen kwaad. Het geeft energie en het zorgt voor nieuwe brandstof om dingen op een andere manier aan te pakken.

We hebben allemaal wel eens momenten dat we ons aan anderen irriteren. Iemand maakt vervelende geluiden, zit te smakken, is te laat op een afspraak of haalt met zijn of haar aanstellerige of arrogante gedrag het bloed onder je nagels vandaan. Dat is heel vervelend, en als je in een niet al te beste stemming bent, kan het je dag goed verpesten. Toch probeer ik op zulke momenten altijd een beetje te omdenken (en ik ga nu niet schijnheilig zeggen dat dat altijd fantastisch lukt, ik kan ook echt heel chagrijnig zijn!): ik zie onze irritaties aan anderen als een reflectie van onze eigen tekortkomingen. En dus: he who angers you, controls you. Het helpt me om mijn kwaadheid niet op de ander, maar op mezelf te projecteren en daardoor ga ik anders met situaties om: ik laat ze vaker zoals ze zijn, ik ga er respectvoller mee om of ik probeer het met een glimlach te veranderen in plaats van met een verzuurd hoofd. Of ik stap er zelf uit, in plaats van de confrontatie aan te gaan.

“Mooie praatjes vullen geen gaatjes”, we kennen deze uitspraak allemaal wel en we weten dat het zo is. En toch hoor ik zoveel ‘bla bla’ om me heen en in de media… Machthebbers en bedrijven beloven de burger zoveel, en die mooie woorden worden doorgaans zó snel geloofd: er wordt met lof geschreven over bedrijven die grootste verduurzamingsplannen hebben, modemerken die arbeidsomstandigheden zogenaamd gaan verbeteren en politici die zeggen dat ze een fantastische wereld gaan creëren. Mede door mijn vakgebied ben ik me er extra van bewust dat veel mooie woorden een lege huls blijven. Iedereen kan prachtige idealen aankondigen. Ik ben heel sceptisch geworden voor mooie woorden en beloftes, ik word blijer van mooie daden. Van zowel mensen als merken. Bewijs jezelf maar, dan praten we wel verder….

Ik sluit af met een mooi stukje tekst, dat voortborduurt op de eerste quote uit dit artikel. Klein en sympathiek geschreven, en toch on point. Thanks for reading! 🙂

(Foto’s: Pinterest)