Er zijn momenten dat ik me druk kan maken om alles. Hoe het soms lijkt alsof we met zijn allen de wereld verkloten, en dingen waar ik zelf mee worstel (kleine dingen als: minder spullen wíllen hebben, maar toch soms hebberig blijven). Ik kan soms opgaan in de rush van mijn eigen leven en wat ik over de wereld in de media zie. Als ik naar het nieuws kijk, word ik ongelukkig van het leed dat mensen elkaar aan doen. De wereld is een vreemde plek. Met allemaal kleine, nietige mensjes, die zichzelf op de één of andere manier toch heel belangrijk vinden, en daarom vinden dat ze mogen beslissen over het geluk van anderen.

Lekker negatief. Soms zet ik dan dit nummer op. Voor mij de ultieme soundtrack van tevreden zijn met eenvoud en genieten. En ondanks alle problemen in de wereld en ons eigen leven (zonder ze plat te slaan, ze zijn er nu eenmaal), toch dankbaar te zijn voor die mooie bol en wat we hebben. Onze behoefte aan meer spullen of macht opzij zetten en gewoon opgaan in het moment. Met een knipoog.

Tijdens het luisteren zie ik een nuchtere Amerikaan voor me (hoewel Norgren Zweeds is – ach, doet er niet toe ;)), die voor zijn kleine landhuisje op een schommelstoel op zijn porch naar buiten zit te kijken en zich bedenkt dat hij het met zijn sobere leventje eigenlijk verdomde goed heeft. Tuurlijk, interpretatie is alles, maar dit is de waarde die het nummer voor mij heeft. Ik luister het vaak na een drukke dag of week. Daarom wil ik deze werkweek afsluiten met dit nummer. Ik neem deze gedachte mee naar de komende dagen… een fijn weekend!