Wat ben ik blij dat muziek bestaat. Het is overdreven om te zeggen dat ik écht niet zonder zou kunnen, maar ik zou het wel een groot gemis vinden. Ik ben echt een sentimentele doos, wat betreft muziek. Ik vind het heerlijk om mezelf er helemaal door mee te laten voeren. Op gelukkige momenten, onzekere momenten of verdrietige, of juist simpelweg om in een ophypende partymodus te komen. Het kan dingen uit het verleden oproepen, of, als je het in een opvallende context plaatst, heel wat bij je losmaken. En dat laatste had ik gisteravond.

Ik kwam, na flinke treinrit vanuit good old Brabant (mijn thuishaven), aan op Amsterdam Centraal en vanaf daar pakte ik rond een uur of 22:30 de tram naar huis. Ik was lekker muziek aan het luisteren en uit het raam aan het kijken naar Amsterdam in het donker. Ineens dook uit een oud Spotify-lijstje Earth Song van Michael Song op – wat mij betreft (als mega muziek leek ;)) één van de meest intense, idealistische nummers ooit gemaakt. Nu moet ik zeggen dat ik altijd bij Earth Song altijd instant een enorme innerlijke drive voel om de wereld te verbeteren (agossie, emotioneel schaap dat ik ben. So cute). Maar door de context waar ik me op dat moment in bevond, kwam het nummer op de één of andere manier echt binnen. Terwijl “What about us?” door mijn koptelefoon schalde, reed ik langs rijen met winkels met enorme, knipperende neonlogo’s en etalages met goedkoop geproduceerde kleding, die leken te vechten voor mijn aandacht. Overal “kopenkopenkopen” en “sale” posters. Op de dam was het kermis, één grote neonbedoening (waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik tegen de kermis ben). Het was druk, vol kipkluiven, suikerspinetende en bierdrinkende toeristen. Ik reed langs snackbars met grote posters van kroketten en bitterballen.

En met Earth Song op de achtergrond bekroop me een onbehaaglijk gevoel. Het was zo’n groot contrast tussen Michael, die opkomst voor de aarde en ons schreeuwend oproept om meer stil te staan bij de ander en beter om te gaan met onze aarde en elkaar. Zoveel energie, zoveel liefde en idealisme… en de kopenkopenkopen- etenetenetenborden en hyperconsumeercultuur om me heen maakte dat ik me even en egoïstische westerling voelde, in een stad (of land?) waarin het gros van de mensen het goed voor elkaar heeft en gemiddeld maar weinig om de rest van de wereld geeft (lekker stigmatiserend, ik weet het, maar op dat moment liet ik me even lekker meevoeren in mijn zwart-witte gedachten). Dit moment was voor mij een goede reminder om weer even te beseffen Waar The Fúck “we met zijn allen” eigenlijk mee bezig zijn. Hoewel we ergens wel weten dat we écht hebben te veranderen als we de aarde een mooie plek willen houden (en dat ook wel willen), focussen we ons in ons dagelijkse leven nog zo erg op status, ons imago, consumeren en het vullen van onze kortetermijnbehoeftes alsof alles in het leven onuitputtelijk is. Terwijl de wereld en onze medemens ons, als we er goed mee omgaan en meer in balans leven (net zoveel geven als we nemen), het ons zoveel te bieden heeft en zoveel voldoening kan geven. Overdenkend en verwonderend zat ik uit het raam te kijken. De conclusie van dit verhaal? Die is er niet. Het is niet zo dat ik nu ineens veel idealistischer ben of ga doen. Maar ik merk wel dat het eens in de zoveel tijd goed is om – met voorbedachte rade of onverwacht – herinnerd te worden aan wat écht belangrijk is (voor mij, althans). Het geeft weer brandstof tot nadenken, het vermindert (in ieder geval voor korte duur) mijn consumptiebehoefte en het stelt me weer even op scherp. Hebben we dat niet allemaal nodig, eens in de zoveel tijd?