Misschien een béétje een negatieve titel, “Waar wil je voor lijden?”, maar ach 🙂 Onlangs las ik een artikel over dit onderwerp en het zette me aan het denken. Er zitten een aantal interessante gedachtes in, waar ik me erg in kan vinden. To read:

LEES HET ARTIKEL HIER!

Herkenbaar! Want ook ben heel goed in mezelf fantastische doelen voorhouden. Ik vertel mezelf regelmatig dat ik een strak lichaam wil (thanks, Instagramchicks). En dat ik echt graag supergezond wil eten en snacks ga laten staan (thanks, collega’s die allemaal een gezond, divers, inspirerend eetpatroon hebben). En dat ik écht ga sporten (thanks, fitgirlmovement). En ik wil meer sparen. En dit. En dat. Ik wil het allemaal.

If you find yourself wanting something month after month, year after year, yet nothing happens and you never come any closer to it, then maybe what you actually want is a fantasy, an idealization, an image and a false promise. Maybe what you want isn’t what you want, you just enjoy wanting. Maybe you don’t actually want it at all.

I was in love with the result (…) but I wasn’t in love with the process. And because of that, I failed at it. Repeatedly. Hell, I didn’t even try hard enough to fail at it. I hardly tried at all. (…) I didn’t like to climb much. I just liked to imagine the top. (…) I was in love not with the fight but only the victory. And life doesn’t work that way.

Als ik heel eerlijk naar mezelf ben, wil ik helemaal niet voor al die dingen lijden (nog niet, althans). De einddoelen lijken me fantastisch, maar voor het proces er naartoe sluit ik liever mijn ogen. Ik wil dolgraag een strakker lichaam, maar niet de uren, dagen, wéken pijn en zweet. Ik wil het einddoel van gezond eten (me bomvol energie voelen, en een mooie huid), maar ik wil ook gemak en genoeg kunnen ‘zondigen’ dan wordt het inderdaad moeilijk, ik weet het… Ik wil het einddoel van sporten (die beach body), maar ik haat elke sport (gelukkig fiets ik elke dag een uur, dat scheelt. Maar tegelijkertijd is dat ook mijn hoofdexcuus). Ik wíl wel enorme bedragen op mijn bankrekening sparen, maar ik ben niet bereid om op een houtje te bijten. Het is niet dat ik het niet wíl, ik wil er alleen niet genoeg voor lijden. Geen levensveranderende conclusie, maar wel goed om soms even over na te denken; het helpt me minder idealiseren en meer vanuit een realistisch kader naar doelen te kijken.

Sometimes I ask people, “How do you choose to suffer?” (…) I ask because that tells me far more about you than your desires and fantasies. (…) You can’t have a pain-free life. It can’t all be roses and unicorns. And ultimately that’s the hard question that matters. Pleasure is an easy question. And pretty much all of us have similar answers. The more interesting question is the pain. What is the pain that you want to sustain?