Als je de gruwelen van de kledingindustrie niet kunt aanzien, moet je The True Cost niet kijken. Ook niet als je liever je kop in het zand steekt. Of als het je gewoon helemaal niks kan schelen. Maar als je een kijkje wilt hebben in de wereld áchter onze vertrouwde modewereld, of als je nieuwsgierig bent naar het proces dat voorafgaat aan onze kleding, moet je hem zeker zien. Ook ik wil soms liever mijn ogen sluiten voor dingen waar ik mijn gemaksgedrag voor aan moet passen. Ik vind het ook niet leuk om misstanden te zien van zaken waar ik aan mee doe. Maar ik vind dat ik het verplicht ben. The True Cost heeft veel indruk op me gemaakt. We zouden allemaal moeten weten waar we, direct of indirect, aan meewerken.

De documentaire begint met een tweeluik over de westerse modeliefhebber aan de ene kant en de garment worker aan de andere kant. We zien starry eyed modemeisjes op fashion weeks, shinend in hun hippe outfitjes. En aan de andere kant worden we geconfronteerd met keiharde beelden van de ramp in Rana Plaza (Bangladesh), die vorig jaar het leven kostte van meer van duizend (!!) kledingwerkers. De reden van deze ramp: wij westerlingen willen steeds minder betalen voor onze kleding. De fabrieken aan de andere kant van de wereld raken verwikkeld in een concurrentiestrijd waarin je dumpprijs bepaalt of je fabriek overleeft. Om kosten te drukken, kunnen fabrieken niet meer aan veiligheidseisen voldoen en vele fabrieken staan op instorten. En als “wij” zo doorgaan met z’n allen, zullen nog veel meer van dit soort rampen plaatsvinden.

Wij willen meer,
zij krijgen nóg minder

De documentaire stipt meer feiten aan die in mijn hoofd blijven zitten. Bijvoorbeeld dat we 4 keer zoveel kleding kopen als 20 jaar geleden. En dat er toen nog sprake was van 2 tot 4 collecties per jaar, maar dat de grote ketens nu wekelijks hun collecties verversen en modemeisjes zo continu naar de winkel laten rennen. We willen méér, vaker, sneller en hipper, en aan de andere kant van de wereld moeten ze dat bekopen.

Ook krijgen we een blik geworpen op andere gedeeltes in het kledingproces. We zien biologische katoenplantage bezocht en het (gijfvrije) belang van biokatoen. We lopen mee met een vrouw (eigenlijk nog een meisje) die haar kind niet meer kan verzorgen wegens de intensieve arbeidsomstandigheden in de fabriek. En we bezoeken een dorp waar de levensverwachting extreem laag is en een enorm deel van de bevolking lichamelijk én geestelijk beperkt is door het gif dat de kledingindustrie in de lucht en in het water pompt.

Dit allemaal in een (vrij lang) Amerikaans jasje. Soms moet je daar als nuchtere Hollander even doorheen kijken, maar de boodschap is mooi. Laten we met zijn allen niet meer onze koppen in het zand steken. Alleen wij kunnen deze industrie veranderen. Hoewel de documentaire heftige situaties laat zien, geeft het me ook een glimlach. Ik ben zaken te weten gekomen waar ik geen idee van had en het motiveert me om me harder in te zetten voor duurzame en eerlijke kleding. Onder andere op deze blog. Inzicht geeft inspiratie! En, hoewel iedereen het natuurlijk voor zich moet weten, hoop ik stiekem dat dit ook voor jou geldt 🙂

The True Cost is te bekijken op Netflix, of kijk voor meer informatie op TrueCostMovie.com.