Aan het begin van dit jaar schreef ik enthousiast dat ik ein-de-lijk vegetariër was geworden. “Here we go, vlees- en visvrij leven!”, dacht ik. Mijn motivatie was enorm en ik was stiekem best een beetje trots op deze persoonlijke mijlpaal. Maar inmiddels is het acht maanden later en nu kom ik met zo’n stomme titel die suggereert dat ik geen vegetariër meer ben. “What happened?!”, denk je nu misschien. Nou, wees gerust, ik sta nog steeds als een rots achter mijn idealen. En toch noem ik mezelf geen vegetariër meer. Maar ook geen vleeseter. Of flexitariër. Toekomstige vegan queen. Of wat-dan-ook-tariër.

Oké, oké, ik heb gezondigd.
2 keer. En nog bewust ook.

Nee, ik vind mezelf niet zóóó uniek dat ik in geen enkel hokje pas (die mensen heb je ook). Ik heb alleen gemerkt dat hokjes beperkend kunnen voelen en dat ik van mezelf niet per se het één of het ander hoef te zijn. Bovendien heb ik me als ‘vegetariër’ niet altijd voorbeeldig gedragen. Want – naast dat ik veel vaker bewust vegan ben gaan eten (en die lijn blijf ik lekker vasthouden) – heb ik in die acht maanden twee keer vlees gegeten.

De eerste keer
Dat was in Porto, in juni. Met mijn vriend had ik een geweldig restaurantje uitgezocht (Taberna Dos Mercadores, heel leuk en klein!). Maar toen we onder het genot van een heerlijke rode wijn de kaart bekeken, bleken er op dat moment alleen lokale vlees- en visspecialiteiten op de kaart te staan. En toen ben ik, na een moment van twijfel, gezwicht. Voelde ik me daarna schuldig? Een beetje, ja. Maar ik heb er ook enorm van genoten.

De tweede keer
De tweede keer was tijdens mijn anti-katerontbijt op Down The Rabbit Hole festival: een ouderwets wit bolletje met drie (biologische, dat dan weer wel oké, ik stop al met goedpraten) knakworstjes voor de tent. En voor het oog van al mijn vrienden, die wisten dat ik vegetariër was. Ik had er op dat zóveel zin in dat ik mezelf wijsmaakte dat ik dit écht nodig had om me beter te voelen. Onzin, natuurlijk. Maar eerlijk? Ik genoot ervan. En that’s it. In acht maanden tijd 2 keer vlees. Verder heb ik het nooit gemist of er behoefte aan gehad. Nu ook niet. Maar ik kan niet met 100% zekerheid zeggen dat ik het nooit meer eet.

“Maareh… hoe moeten
we je dán noemen?”

Maar ja, wat maakt dat mij nu dan? Niet per definitie weer een vleeseter, want normaliter eet ik geen vlees en dat wil ik ook niet – bovendien kunnen anderen er rekening mee houden als ik mezelf vegetariër noem. En ik eet ook nog eens regelmatig vegan, wat ik een halfjaar geleden ook nog niet deed. Maar ben ik hypocriet als ik dan wél eens in de paar maanden een stukje vlees eet of in ieder geval de eerste periode, als een soort van afkickfase? Op het festival had ik het er met vrienden over. Één vriendin vond eigenlijk van wel (en ik waardeerde haar eerlijkheid). Anderen vonden het onzin dat ik mezelf zou moeten verantwoorden naar anderen toe, bij elke keuze die niet per se bijdraagt aan mijn idealen. “Als jij een keer vlees wilt eten, doe je dat toch lekker? Wij veroordelen je niet, hoor”. En die warme uitspraak was precies wat ik nodig had – en ik geloof dat ik daarin niet de enige ben.

Ambitie vs. realiteit: soms sta je even wat minder sterk in je schoenen. Dat is menselijk en helemaal oké

Los van het handjevol sterke superidealisten is er namelijk een grote groep die heus wel aan zijn idealen wil werken, maar soms ook gewoon een moment van zwakte heeft. Want je kunt wel mooie, grootse ambities hebben; tegelijkertijd ook zoiets als de realiteit. En, oké, een mate van wilskracht. Ik denk dat veel mensen de momenten herkennen dat je even wat minder sterk in je schoenen staat, of gewoon een uitzondering wilt maken – om wat voor reden dan ook. En deze ben-ik-nou-vegetariër-of-niet-kwestie heeft mij ervan bewust gemaakt dat ik niet het type ben dat heel graag in zo’n idealistisch hokje wil zitten. Ik maak nu eenmaal wel eens keuzes die niet helemaal in één lijn met elkaar liggen. Noem het een gebrek aan wilskracht; ik noem het bewuste keuzes maken op een manier die het leuk en haalbaar houdt voor mezelf. En zo kijk ik ook naar anderen. Ik vind het helemaal oké als een vegan een keer kaas eet, als een beginnend fair fashionista een keer zwicht voor die fast fashion top waarop ze verliefd is, of als een zero waste hero een keer plastic gebruikt. We hoeven niet perfect te zijn. Ik vind het belangrijk dat we bewust keuzes maken.

Welk label ik op mezelf zou moeten plakken? Geen idee. “Zo bewust mogelijk”? Ach, ik ga het niet eens proberen. Ik ben Sara die het goede probeert te doen en op haar manier aan haar idealen werkt. Meestal met succes, soms niet. En dat is helemaal oké.

Fotocredits: Axel Oswith