Jongens! Ik heb goed nieuws! Althans, dat vind ik zelf 😉 Ik wilde het al langer, maar nu heb ik dan eindelijk de knoop door kunnen hakken: ik ben tweeënhalve maand geleden gestopt met het eten van vlees en vis! Eindelijk! Alle diehard vegans denken nu waarschijnlijk: “pffff… amateur” 😉 Vlak voor de jaarwisseling schreef ik nog een artikel over het dubbele gevoel dat ik had bij mijn vleesconsumptie. Kort daarna besloot ik dat ik het roer om wilde gooien. Hup, Sara, klaar met die slappe hap en “maar…”‘s.  Op twee januari besloot ik om een maand lang vegetarisch te eten. Ik wilde mijn experiment bewust kort en behapbaar houden, want ik ken mezelf: als ik niet het gevoel heb dat iets “voor ááállltijd” moet, is de kans groter dat ik slaag. Yep, ik ben een kei in mezelf voor de gek houden. Daarna zou ik wel verder kijken. Nou, die vleesloze maand bleek – op z’n zachtst gezegd – een eitje en inmiddels ga ik al 2,5 maand vlees- en visloos door het leven. Hoe dat voelt? ONTZETTEND GOED! In hoofdletters, inderdaad.

“Als je elk levend wezen een gelukkig, natuurlijk leven gunt en de slacht een verschrikkelijk iets vindt (waar je niet eens naar kunt kijken, terwijl je er wel aan meewerkt), moet je ze niet eten”, zei ik tegen mezelf. “Je bent waar je aan bijdraagt”.

Het afgelopen halfjaar begon ik me steeds slechter te voelen over mijn vleesconsumptie. Drie maanden geleden schreef ik nog:

“Mijn relatie met dieren is een hele rare, vind ik zelf. Ik hou van dieren (zo puur, zo mooi, zo waardevol!), en tegelijkertijd consumeer ik ze. Ik ga recht tegen mijn eigen principes van “goed zijn voor al het leven op aarde” in, en toch ga ik ermee door. Wat is er mis met mij?”

Die gedachte is na het plaatsen van dit artikel in mijn hoofd blijven spoken. Waar was ik mee bezig? Waarom liet ik zoiets onbenulligs als mijn kortetermijnbehoefte (“lekker, vlees!”) me weerhouden van mijn hogere idealen om goed te zijn voor alles en iedereen om me heen? “Als je van dieren houdt, moet je ze niet eten”, zei ik tegen mezelf. “Als je elk levend wezen een gelukkig, natuurlijk leven gunt en niet naar de slacht ervan kunt kijken, moet je daar niet aan bijdragen. En al helemaal niet met een kop-in-het-zand-steek-mentaliteit”. Dat ik van dieren hou en ze dus niet wil opeten, is mijn hoofdbeweegreden.

Daarnaast deden documentaires als Before The Flood, Cowspiracy en Terra me beseffen dat onze vleesconsumptie een enorme (veel te grote!) negatieve impact heeft op het milieu. De enorme bosrijke gebieden die worden weggekapt om graan en soja te kunnen groeien om al het vee te kunnen voeden voor de enorme westerse vraag, terwijl de lokale bevolking aan hongersnood leidt. De enorme hoeveelheid gassen die de veeteelt uitstoot en de negatieve invloed hiervan op het broeikaseffect. Het zeeleven dat uit balans raakt door de enorme visvangst (en bijvangst). Al met al geloof ik dat het enorm belangrijk is dat we onze vleesconsumptie anno 2017 eens goed onder de loep gaan nemen. De vorige maand las ik een mooi artikel van Rutger Bregman, die voor De Correspondent schreef over zíjn beweegredenen om vegetariër te worden (lees het hier) Prachtig verwoord en precies hoe ik erover denk. Een aanrader, lees het eens!

Ik ben (nog) geen veganist. Maar in één maand tijd ben ik veel vaker veganistisch gaan eten en dat vind ik al een mooie stap van mezelf.

Inmiddels kan ik mezelf dus vegetariër noemen, al heb ik een hekel aan alle labels en dus ook aan deze (want wie weet proef ik over een halfjaar weer eenmalig een stukje biologisch biefstuk – of zoiets – wat maakt dat mij dan?). Toch consumeer ik nog steeds dieren, want ik eet wel gewoon kaas, boter, eieren en melk. Biologisch en minder dan voorheen (behalve kaas), maar toch. Vegan leven is voor mij nog een brug te ver, al probeer ik me nu ook hierin te verdiepen. Ik ben in de afgelopen maanden ook vrij regelmatig bewust veganistisch gaan koken, zo’n 3 a 4 maaltijden per week. Daarnaast heb ik de (room)kazen op mijn brood ingewisseld voor hummus, avocado en groentespread. Mijn ochtendkwark is biologische kwark geworden en steeds vaker zelfs sojayoghurt. Tegelijkertijd moet ik helaas toegeven dat ik nog steeds een enorme kaasliefhebber ben. Ik heb ZO’N intense liefde voor kaasplanken met franse stinkkazen, daar kom ik voorlopig nog even niet vanaf. Maar ik heb met mezelf afgesproken dat ik alleen nog kaas eet als ik er echt van geniet (dus die tonnen strooikaas over de pasta zijn in mijn geval verleden tijd). Op het gebied van kleding ben ik ook nog geen vegan, al heb ik het afgelopen jaar alleen maar vegan tassen gekocht (al zegt dat niks over het komende jaar).

En zo maak ik langzaam stappen die ik voorheen niet voor mogelijk had gehouden. Helemaal het soms-bewust-voor-vegan-kiezen-verhaal is iets waarvan ik moet toegeven dat ik het een jaar geleden nog onzin vond. En op die kleine stapjes ben ik stiekem best wel trots. Waar het heen gaat? Geen idee. Maar deze koers bevalt me wel 🙂

Beelden: Sarah Illenberger.