Oh, god. Komt ze aan hoor, die domme doos, met haar Disneykarakters. Seriously? Kinderachtig! En dat “kinderachtige” is iets waar ik de laatste tijd juist mee bezig ben. Want ik vind dat wij volwassenen de wereld soms onnodig ingewikkeld maken. We voeren de (prestatie- en bewijs)druk op en creëren denkkaders voor onszelf die ons eigen leven – en het samenleven met anderen – er niet altijd gemakkelijker of mooier op maken. Ik vind het heerlijk om in kinderverhalen te duiken. Ze zijn eenvoudig, stimuleren de fantasie en bevatten vaak een inzicht waar je “u” tegen zegt.

Onlangs kreeg ik als tip de film De Kleine Prins (The Little Prince, 2015) door. Als je van semifilosofische kinderfilms houdt: kijk ‘m! Prachtige film! Ook verhalen als Alice in Wonderland inspireren me enorm om te breken met mijn huidige denkkaders. En Peter Pan, over het kind in jezelf blijven ontdekken en met een open blik naar de wereld kijken. Maar mijn all time favourite is toch wel Pocahontas. Als kind was ik al gek op haar. Behalve dat ik haar wilde zíjn (want ze was “zóóó móóói…”), herinner ik me dat de Disneyfilm me als klein meisje al inspireerde. Ik vond het fantastisch hoe Pocahontas en haar familie één met de natuur en de dieren waren en in ultieme harmonie leefden. Hoe de westerse John Smit haar als een wilde zag, omdat ze anders was dan hij. Hoe hij was geïndoctrineerd door enge machthebbers en hoe hij er gaandeweg steeds meer achter kwam dat onbegrip en nemen in the end tot niks leiden en liefde het antwoord is op alles.

JIJ NOEMT DE MENSEN EIGENLIJK PAS MENSEN
ALS DIE MENSEN PRECIES ZO ZIJN ALS JIJ

Nog steeds is het één van mijn favoriete verhalen. Ja, daar durf ik als volwassen vrouw voor uit te komen. Ik ben er al genoeg om uitgelachen. Het gaat over liefde. Over elkaar begrijpen. Over strijden voor waar je in gelooft. Over je eigen weg kiezen. Over in harmonie leven met je omgeving. En in een tijd als deze is dit verhaal (of het je nu gezapig vindt of niet) aan de orde van de dag. De enorme vluchtelingenstromen en de angst die ermee gepaard gaat. “Het is óns land.” “Ze moeten daar blijven, met hun rare gewoontes.” De mate waarin wij de aarde uitputten omdat we alleen maar aan kortetermijnwinst voor onszelf denken. De identiteitscrisissen waar velen van ons zich nu in bevinden: “Wie ben ik en wat wil ik? Welke weg ga ik bewandelen in het leven?”. Het zijn thema’s die me aan het hart gaan en bij deze beken ik officieel dat ik eens in de zoveel tijd naar “Kleuren van de wind” luister (de Nederlandse versie, daar ben ik mee opgegroeid) om mezelf weer even met kinderlijke eenvoud op scherp te zetten. En als je goed leest, zul je het misschien met me eens zijn dat wij volwassenen nog heel wat van zo’n ‘kinderachtige’ film kunnen leren…

Ben ik een onwetende wilde?
jij bevoer de hele wereld, je kijkt vast niet verkeerd
toch heb ik het idee, dat de wilde van ons twee
degene is die niet luistert en niet leert

Jij denkt dat het land waar jij belandt van jou is
jij plukt de aarde als een aasgier kaal
maar ik weet elke rots en boom, elk wezen
heeft een ziel, heeft een leven, heeft een taal

Jij noemt de mensen eigenlijk pas mensen
als die mensen precies zo zijn als jij
maar treed eens in het voetspoor van een vreemde
en dan leer je in een oogwenk zoveel bij

Hoor je ooit de wolf een ode brengen aan de maan
of vraag je ooit een lynx waarom hij spint
ben je doof voor alle stemmen van de bergen
ben je blind voor alle kleuren van de wind?

Kom rennen, laat je leiden door de lariks
het hert toont zijn betoverend domein
verover het en rol je door die rijkdom
maar vraag nooit wat het waard zou kunnen zijn

De regen, de rivier, het zijn mijn broeders
de reiger en de otter, lucht en land
en alles staat met alles in verbinding
in een cirkel, een oneindig groot verband

Hoe hoog reikt een esdoorn ooit?
wie de bomen rooit
hoort het antwoord nooit
Die hoort nooit de wolf
een ode brengen aan de maan

In wit of koper, ongeacht je tint
blijf niet doof voor alle stemmen van de bergen
blijf niet blind voor alle kleuren van de wind

Wie de aarde zo begeert
vindt slechts aarde tot hij leert
het te zien in alle kleuren van de wind