Excuses! Het heeft even geduurd (ik moet ook niet beloven dat ik elke woensdag een reisupdate plaats), maar daar is-ie dan: het vierde deel van mijn reisverslag van Marokko: Chefchaouen! In de verslagen hiervoor kon je lezen hoe mijn vriend en ik Marrakesh ontdekten (hier), de omgeving van Tinghir verkenden (hier) en in de Erg Chebbi woestijn verbleven (hier). Alledrie prachtige plekken, maar niet heel groen. Gelukkig ging ons verblijf in Chefchaouen daar verandering in brengen. Het stadje ligt in het Noorden van Marokko, dichtbij Spanje en dat betekende dat we na ons woestijnavontuur een hele lang reis af hadden te leggen. Afstand-wise niet de slimste keuze, omdat we na Chefchaouen naar Fez zouden gaan (we hadden onze terugvlucht namelijk al geboekt, vanaf Fez) en op weg van Merzouga naar Chefchaouen al langs Fez reden. Heel onlogisch, maar ach. Het was een lange reis (inclusief stops zo’n 14 uur). Daarom hebben we de rit opgedeeld in 2 dagen, met tussendoor een overnachting in het tussengelegen Midelt.

Tussendoor: een pijnlijk nachtje in Midelt
Tussendoor hebben we één nacht in Midelt overnacht. We wisten dat het niet zo’n interessante verblijfplek zou zijn, maar het was zo ongeveer de enige optie op de route die iets voorstelde. Ik zou ons hotelletje niet aanraden: het was niet zo’n slimme keuze. Van tevoren hadden we bedacht dat we gewoon lekker goedkoop zouden overnachten (het was toch maar even voor tussendoor), maar dat hebben we geweten… de badkamer stonk enórm naar riool, we lagen op een keihard bed en pal naast ons raam stond een moskee (met andere woorden: we werden met zonsopgang door een keiharde – maar…écht…KEIharde – gebedsoproep gewekt)! Al met al was het een kort, pijnlijk nachtje en met een pijnlijk, kreupel lichaam en veel te weinig energie kropen we de volgende ochtend de auto in. Eigen schuld, dikke bult. Maar goed, op naar Chefchaouen!

Wilde berberapen onderweg! Hoe leuk!

Om voor aankomst nog even een volle maag te scoren, dineerden we een halfuurtje voor aankomst in Chefchaouen bij een mannencafé in een berberdorpje. De ober was heel aardig en schotelde ons een enorm bord met vers gevangen visjes voor. Toen ik vroeg hoe ik deze moest opeten (ik eet niet zo vaak vis), pakte hij een exemplaar van mijn bord en at ‘m zelf op! “It’s really easy, just like that!” Om vervolgens twee olijven in zijn mond te stoppen uit ons schaaltje: “these are good as well!” Haha, rare jongens, die berbers… 😉

De blauwe stad:
Chefchaouen

En langzaam doemde Chefchaouen, ‘de blauwe stad’, op in onze voorruit. En oh, wat had ik er veel zin in (als je ‘Chefchaouen’ zoekt op Google Images krijg je een zee aan blauw te zien – veelal overbewerkte foto’s, trouwens). het stadje is tegen een berg opgebouwd, dus je ziet het al vanaf een afstandje liggen: de kenmerkende blauwe huisjes die de stad. Chefchaouen is dan ook heel steil en je kunt je beenspieren er flink trainen.

Wij hebben er drie nachten verbleven zodat we twee volle dagen te besteden zouden hebben, maar achteraf gezien zouden we aan één dag ook genoeg hebben gehad. We verbleven in hotel Casa Annasr, wat vooral kwam doordat we veel te laat waren met boeken: Chefchaouen is erg populair onder toeristen, dus twee weken voor vertrek was vrijwel alles al weg. Ik zou ons hotel niet per se aanraden: de bedden waren hard, de kamers waren niet heel schoon en fijn.

De felblauwe medina
van Chefchaouen

De medina van Chefchaouen is prachtig en onwijs fotogeniek: stel je een enorm doolhof aan door elkaar kringelende, felblauwe straatjes met witte en blauwe huisjes. De gekleurde tapijten en andere waar van de toeristische winkeltjes steken er prachtig bij af. Chefchaouen is een toeristisch stadje, maar tegelijkertijd is het ook heel goed te doen. Vooral rondom de bekende ‘fountain’ aan de rechterkant van het stadje is het druk. Iedereen heeft het erover (“it’s beautiful!”), maar verwacht niet teveel: het is een klein stroompje waar zich een hele keten aan toeristische winkeltjes, restaurantjes en “ga in kledendracht op de foto”-hotspots omheen heeft verzameld. Ook op het plein bij de Kasbah is het erg druk en toeristisch. Wij vonden het leuker om door de straatjes te dwalen (het mooiste deel van Chefchaouen en best wel rustig, zoals je op de foto’s kunt zien) en een stuk de berg op te klimmen om van het prachtige uitzicht over de stad te genieten.

De straten worden overigens fantastisch onderhouden (logisch, ze zijn dé inkomstenbron van de omgeving); vergeleken met andere plekken die we in Marokko hebben bezocht, is dit echt een hele nette stad.

De natuur in:
hiken in Talassemtane Park
(Akchour) 

De tweede dag besloten we om weg te gaan van het toeristische sfeertje en de natuur in te gaan. Chefchaouen ligt vlakbij Parc Talassemtane, een nationaal park dat bekend staat om de groene omgeving en de vele hikes die je er kunt doen. Nu ben ik niet zo’n hiker, maar ik wilde wel een gokje wagen. We zijn naar Akchour gereden (45 min. vanaf Chefchaouen), dat bekend staat om de watervallen.

We hadden gehoopt dat we er wat rust zouden hebben van de vele verkopers in Chefchaouen, maar al snel bleek dat we onze verwachtingen moesten bijstellen. Meteen na het uitstappen werden we alweer benaderd door agressief-amicale verkopers die meteen al voor je kwamen staan: “Het amigo, how are you! You want to buy something?”. Het was het laatste waar ik op dat moment zin in had was dat (rúst! Éven! Pléase!) en na al ruim een week lang belaagd te zijn door verkopers, merkte ik dat ik niet zo goed meer kon omgaan met het agressief-commerciële sfeertje (bedenk je dat je aankomt op een plek die je niet kent, en nog geen idee hebt waar je heen moet. Zodra je ook maar even stil staat en om je heen kijkt, komen er weer mensen naar je toe. En het is nog heel heet ook). Mede door dit vervelende begin was de rest van de hike niet zo’n succes. We hadden weinig eten bij ons en daar was niks te vinden (zorg dus dat je voldoende eten en drinken bij je hebt!) en ik kon ook nergens naar de wc: het toilet was dicht en overal in de natuur was je zo zichtbaar als ik-weet-niet-wat. Er was maar één pad de berg op en de enige manier om daar vanaf te gaan was door in de afgrond te vallen (dus dat leek me niet zo’n goed idee). We hebben nog een stuk geklommen, maar toen was de koek wat mij betreft echt op (wat een stom woordgrapje, hadden we maar koek). Terug naar beneden dan maar. Arme Robin, hij vond het er namelijk heerlijk. Het is overigens wel een mooi natuurgebied voor als je jezelf even wilt omringen tussen het groen en je beenspieren wilt trainen: de begroeide bergtoppen zijn er prachtig en je kunt via een steile kringelweg een heel eind omhoog klimmen.

De rest van mijn Chefchaouen verslag is helaas niet zo interessant. Na de hike was ik veranderd in een zielig, energieloos vaatdoekje en daarom hebben we de rest van de dag rustig aan gedaan. De volgende ochtend zijn we de auto gestapt om naar onze laatste bestemming te rijden: de grote stad Fez. En daar lees je de volgende week meer over!