Ik vond het weer eens tijd voor een zoveelste dosis quotes: uitspraken die mij inspireren of aan het denken zetten. Soms komen ze heel erg overeen met hoe ik ergens over denk, soms doen ze me juist beseffen dat ik nog een tandje (of héél wat tandjes) heb bij te zetten, wil ik dat ooit behalen. Oké, let’s go!

Oké, een zuurpruim zal bij deze quote waarschijnlijk zoiets zeggen als: “DUH, dat is – één – hartstikke logisch en – twee – dat weet toch iedereen?!” Mja, misschien wel. En toch: als we vaker zo zouden redeneren, zouden we waarschijnlijk heel veel situaties op een andere manier ingaan, of er op een andere manier over nadenken. Ohh, hoe vaak we wel niet denken: “ik kan het niet”, “Ik heb hier helemaal geen zin in”, “ik zie hier het nut niet van in” of “dit kán niet goed gaan…” En hoewel we dondersgoed weten dat negatieve gedachten vaak tot een negatieve uitkomst leiden, doen we het toch. Daarom deze quote, als reminder dat positieve gedachten áltijd een positieve invloed hebben op een situatie. Als je er van uit gaat dat je van een situatie leert (ook al loopt het niet zoals je hoopte, of zag je er van tevoren tegenop), als je kunt accepteren wat je niet kunt veranderen en in ieder geval dankbaar bent voor de kans of je poging die je durfde te wagen, kun je de uitkomst van de situatie – hoe die ook is – als brandstof gebruiken voor de volgende. En dat is altijd wat waard.

Noem het een quarter life crisis of een dertigersdilemma, maar hier ben ik de laatste tijd veel mee bezig. Hij is misschien wel heel negatief, maar ik vind ‘m prachtig verwoord. Allemaal worden we geboren met een enorme hoeveelheid dromen en ontdekkingsdrang. We zijn kritisch op onze ouders en snappen soms niet waarom ze met bepaalde dingen genoegen nemen en niet alles uit hun leven halen. En dan worden we zelfs volwassen. We leven steeds meer volgens stramienen, trekken ons veel van anderen aan, denken in hokjes en vakjes en vervullen vaker ‘moetjes’ dan we zouden willen. Ook als het om ons eigen leven gaat. Hoewel ik heel blij en dankbaar ben voor mijn leven, kan ik daar ook wel eens over nadenken. Doe ik écht wat ik het liefste doe? Haal ik er alles uit? Zijn er momenten waarop ik tegen beter weten in genoegen neem met iets dat ik eigenlijk ‘mwa’ vind? Leef ik op 80%? 70%? Of misschien wel op 50%? Ik heb het antwoord niet, maar een quote als hierboven herinnert me eraan dat ik precies zo over het leven denk. Dat ik moet blijven ontdekken. Fouten maken (in plaats van ze niet te durven maken). Nieuwe dingen leren. En er altijd voor moet blijven gaan.

Ik vind dat we vaker complimenten moeten geven aan elkaar. Grote dingen of kleine dingen – dat maakt me niet zoveel uit. Misschien moeten we júist wat vaker kleien waarderinkjes naar elkaar uiten. Eens wat vaker naar die nuchtere collega uiten dat je zijn werk heel goed vindt. Tegen een random stranger zeggen dat je die gekke laarsjes van haar zo fantastisch vindt. Gewoon eens naar je buurman benoemen dat je hem zo’n toffe peer vindt. Of tegen je hippietante vertellen dat ze je stiekem al jaren inspireert. Ik zou dat ook wat vaker willen zeggen tegen de mensen om me heen. Het voelt zowel goed om te uiten als om te ontvangen. Eigenlijk geen reden om het níet te doen!

Mooi vind ik het contrast dat de bovenstaande afbeelding laat zien. Aan de ene kant de vooroordelen of negatieve aannames die mensen bij de keuze van een ander kunnen hebben en aan de andere kant ‘the positive spirit’: ga altijd voor je dromen en laat anderen je niet anders vertellen. We hebben allemaal de keuze om positief of negatief te denken. Wat doe je liever?

Ohh, hier ben ik het zo, zó mee eens! Of ja… ik ben niet tégen het hebben van een smaak, ik geloof alleen erg in eigenheid. We oordelen allemaal snel en gemakkelijk, en dan vooral negatief: “wat heeft hij een slechte smaak!” of “wat ziet zíj eruit, zeg!”. Maar een algemene definitie van mooi of lelijk bestaat niet; waarom zouden we elkaar daar dan op afkraken – en wat zegt dat over ons? Sterker nog: ik kan best genieten van een beetje wansmaak hier en daar. Soms zet het me juist aan het denken, een gekke of onverwachte twist kan iets soms juist heel leuk maken en bovendien is ‘mooi’ waardeloos als ‘lelijk’ niet bestaat. Ze houden elkaar in balans. Wat ik wel jammer vind, is onverschilligheid. Ergens niks van vinden. Of mensen die anderen achterna lopen vanuit onzekerheid en niet helemaal durven dragen wat ze écht mooi vinden of waar ze zélf achter staan. Zonde is dat, toch?

Hier heb ik weinig aan toe te voegen. Het is exact hoe ik over het leven denk: het is zo’n standaard gegeven: oude mensen die op hun sterfbed “had ik maar…” zeggen. “Had ik maar mijn dromen gevolgd”. “Had ik maar verder geleerd.” “Had ik maar voor de liefde van mijn leven durven gaan”. “Had ik maar dat boek geschreven.” “Had ik maar meer gereisd toen ik het nog kon.” “Had ik maar gewoon mijn lichaam durven laten zien, in plaats van het jarenlang uit onzekerheid te bedekken en me daar rot over te voelen.” “Had ik maar meer tijd aan mijn gezin besteed, in plaats van mijn carriere na te streven”. Niet dat ik zo’n stoere chick ben, maar ik wil niet zo zijn. Op de belangrijkste dingen in mijn leven wil ik geen compromissen sluiten, en mezelf laten beperken door mijn eigen gedachten en die van anderen. Dat wil niemand, toch?

Oké, ik heb dan geen diepe behoefte om een berg te beklimmen (sterker nog: het lijkt me he-le-maal niks ;)), maar soms zijn er wel eens dingen die ik heel graag wil, maar niet durf. En dan denk ik hieraan. De dingen in het leven die je graag wilt, maar die je uit je comfortzone halen, zijn de dingen waar je écht van leert en je bijblijven. Ik geloof dat het goed is om soms hoge doelen voor jezelf te stellen, zolang ze voortkomen vanuit ‘willen’ en niet vanuit ‘moeten’. Dagen waarop ik mijn routine afwerk, ben ik de week erop meestal al kwijt. Ik geloof niet dat dat erg is hoor – moet je dan élke dag de meest crazy dingen meemaken?! – maar hier en daar een onvergetelijke ervaring in je leven kan je niet anders dan goed doen.

Ik vind Jan Goodall zo’n inspirerende vrouw! Ze is bekend van haar veertigjarige (!!, over passie gesproken) studie naar mensapen en de band die ze met deze dieren en de natuur heeft. Haar visie op de mens en de wereld is zo allesomvattend en ik ben het zó eens met bovenstaande quote. Alles wat we doen heeft ergens invloed op. Soms alleen op één persoon, soms op heel veel. Soms maakt het een ieniemienie stukje natuur beter, soms heel veel. Maar alles draagt bij aan het geheel en dat moeten we niet vergeten. We verzinnen vaak redenen om iets niet te doen. Bijvoorbeeld vegetariër worden: “wat maakt het uit dat ík geen vlees eet? De industrie blijft gewoon doorgaan”. Of “Ik kan wel fair fashion gaan dragen, maar die arme vrouwen in India moeten gewoon doorwerken voor de rest van de wereld”. Jan herinnert me er keer op keer aan dat het er voor mijn gedrag helemaal niet toe doet wat anderen doen. Ik moet zelf doen wat ik goed vind en ik geloof dat ook dát een impact heeft – al dan niet een hele kleine. Het is ook waarom ik When Sara Smiles ben begonnen: ik weet ook wel dat ik niet de hele modewereld kan veranderen (althans, die kans is vrij klein ;)), maar ik weet wel dat ik iets aan dit probleem moet doen van mezelf. En eigenlijk kunnen we haar wijsheid op elke situatie in ons leven toepassen.

Trends komen en gaan. Bizar vind ik het soms, dat we het ene jaar bepaalde items nog verschrikkelijk vinden, en het jaar erop ermee rondlopen. Pas zag ik een wat oudere man met een baard, sneakers en een oude trui lopen en – ik weet hoe oordelend het klinkt – het viel me op dat ik niet kon plaatsen of hij nou een hippe vogel was of juist een man die het wat minder breed had. Een jaar of tien geleden vonden we dat soort types smoezelig en armzalig; nu is het ‘cool’ om er zo uit te zien. Wat ik wil zeggen: de mens is zó veranderlijk en doorgaans zo weinig eigen door de jaren heen, dat het eigenlijk belachelijk is dat we zoveel oordelen over anderen. Nu lach je je witte-legging-buurvrouw misschien uit, maar wie weet loop jij er over tien jaar ook wel zo bij (hypothetisch gezien dan, he? ;)). Maar nu heb ik het alleen nog over mode – eigenlijk geldt het natuurlijk voor alles wat eenlingen doen ten opzichte van de groep. Wat dacht je van geitenwollensokkenidealisten (hoe hip is het ecoleven nu?!)? Kijk uit met hoe je oordeelt over anderen, je weet nooit hoe je er zelf voor gaat staan.

Hoewel dit tekstje een beetje een verdrietige ondertoon heeft, zet het me wel aan het denken. Ik denk veel na over de dromen en doelen die we hebben, versus de realiteit, en hoe die ons – vooral volwassenen – zo kunnen opslokken, dat we ze vergeten. Kinderen willen de wereld veranderen. Doen waar ze gelukkig van worden. Geen status en een bepaald imago nastreven, maar gewoon doen waar ze blij van worden. De laatste zin uit het tekstje komt wel bij me binnen. Ik zou ook zo graag nog eens door de ogen van mijn 7-jarige zelf naar de wereld willen kijken. Vol bewondering, zonder de kleine irritaties, de prestatiedruk, de stress, de heerlijk naïeve dromen. Ik zou wel eens willen weten wat ze van de 29-jarige ‘ik’ zou vinden. Ik denk dat ze me wel leuk zou vinden – we verschillen helemaal niet zo, denk ik. Ik denk dat ze me zou zeggen dat ik soms niet zo moeilijk moet denken. Maar ook dat ik wat vaker zou moeten spelen, en dat ik mijn creativiteit van toen misschien een beetje ben kwijtgeraakt. Ja, ik denk dat ik nog wel eens heel veel van haar zou kunnen leren.