Ik kijk in de spiegel. Ik zie een naakt gezicht. Met kleine, lege oogjes zonder grote, zwarte wimpels. Ik zie duidelijk zichtbare poriën, hier en daar een oneffenheid, lichtroze lippen en onder mijn ogen is het een tikkie paarsig wegens een korte nacht. Ik denk dat niet veel vrouwen zichzelf graag zo zien – laat staan dat ze anderen dat kwetsbare koppie zo laten aanschouwen. Sterker nog: van alle vrouwen die ik goed ken, is er maar één die structureel, ook buiten de deur, zonder make-up rondloopt (hulde aan Niki!). Tegelijkertijd willen we érgens dat blotebillengezicht graag accepteren; want dat is jezelf accepteren zoals je bent. En wie wil dat nu niet?

Het onderwerp houdt me bezig. Onlangs volgde ik de docuserie Sophie in de Kreukels, waarin Sophie Hilbrand het verval van het vrouwelijk lichaam / gezicht onderzocht en wat dit anno 2015 met de zelfperceptie van de Nederlandse vrouw doet. De resultaten waren te verwachten, maar daarom niet minder schokkend: we maken onszelf en elkaar gek met idealen en methodes vol gebakken lucht. En, ondanks dat ik weinig nieuws zag, heeft de serie me geïnspireerd. Ik vind Sophie krachtig én prachtig en ze motiveert me om een ‘cut the crap’-mentaliteit in mezelf los te maken.

“IK VIND DE PURE SARA
MINSTENS ZO MOOI”

Mijn relatie met make-up is nooit een hele intensieve geweest. Want hoewel ik er graag mooi uit wilde zien, vond ik het al snel gedoe worden. Tot mijn vierentwintigste was een vleugje mascara voor mij genoeg – op een paar glitterescapades gone wrong na(gewoon niet doen). Toen ontdekte ik de rode lippenstift. Ik was meteen om en drie jaar lang droeg ik het bijna non-stop. Tot ongeveer een jaar geleden, toen mijn vriend steeds vaker koos voor ‘geen lippenstift’ als ik hem de ‘Mét? Of zonder?’-vraag stelde als we de deur uitgingen. Hij begon er een beetje genoeg van te krijgen. Of, zoals hij zelf zei: “Je bent ook prachtig zonder lippenstift, ik vind de pure Sara minstens zo mooi”. I love your point, thank you.

DARIA WEBOWY VOOR CÉLINE VERANDERDE MIJN MAKE-UPLEVEN

Rond diezelfde tijd kwam ik ergens in een modeblad een advertentie van Céline tegen. Het was een prachtige campagne met een make-uploze Daria Werbowy (zie boven), die er fucking fantastisch uitzag. Zo krachtig en zo puur. Het maakte indruk op me, ik kon er minutenlang naar kijken. Zo wilde ik ook zijn zonder make-up: sterk en zelfverzekerd. Ik wilde mezelf durven laten zien zonder opsmuk en daar trots op zijn.

Eens per week make-uploos. Onder dwang. Fuck. Eng. Maar het went.
Zo’n 4 maanden geleden gaf ik mezelf de opdracht om één dag per week, als ik vrij was van mijn werk of op een relaxte zondag, geen make-up te dragen. Ook niet als ik naar de supermarkt of de stad ging, of als er iemand op bezoek kwam. De eerste weken voelde ik me naakt en vooral leeg, lelijk en minder vrouwelijk. De spiegel vermeed ik liever. Toch ging ik er netjes en structureel mee door, hopende dat het gevoel zou wennen en daarmee mijn zelfacceptatie zou stijgen. En guess what: dat deed het. Want vaker je eigen naakte koppie zien went. Sterker nog: ik ging mijn blotebillengezicht steeds meer accepteren en zelfs waarderen! Wauw!

Ik ging zonder mascara naar naar mijn werk. Fuck. Nog enger.
Sophies serie heeft me nog meer aangewakkerd om ermee door te gaan. Na de laatste aflevering besloot ik om een keer zonder mascara naar mijn werk te gaan. Ik cheatte door het gemis met rode lippenstift te compenseren, anders voelde ik me te bloot – en bovendien had ik mezelf voorgehouden just lipstick look ook wel iets arty-achtigs had. Ik voelde me verrassend zelfverzekerd, want ik vond het belachelijk dat ik geconditioneerd was om mezelf onverzorgd te vinden zonder make-up.

Op mijn werk werd verrassend positief gereageerd. Mijn vrouwelijke collega’s merkten het direct op en merkten op dat ze het apart, maar heel mooi en vooral stoer vonden. Dat deed me goed. Na een hele tijd merkte ook één van de mannen op dat ik er een beetje anders uit zag. “Hee! Heb je geen mascara op, ofzo?” Bingo! Ook door hen werd het gewaardeerd en mijn experiment slash statement al helemaal.

Mijn no mascara, only lipstick look. Voor een buitenstaander waarschijnlijk peanuts, voor mij een hele stap.

HET IS BIZAR DAT WE ONSZELF LELIJK VINDEN ZONDER MAKE-UP

En ook nu zit ik dit stuk te typen met een no make-up face. Én een glimlach, want mijn vriend heeft me zojuist verteld dat hij me prachtig vindt zónder (dat doet hij de laatste tijd opvallend vaak). Ik voel me zelfverzekerd. Binnenkort wil ik een keer helemaal zonder make-up naar mijn werk. En ik vind het belachelijk dat ik dat nog spannend vind ook. Want wat is het toch erg dat onze zelfacceptatie zo laag is dat we onszelf niet au naturel aan de buitenwereld durven tonen? Begrijp me niet verkeerd: ik ben niet tegen make-up. Want het geeft je een wakkere, energieke blik. En ja, het kan je persoonlijkheid en je stijl versterken en een heerlijk experiment zijn. Daar sta ik helemaal achter. Maar ik vind het erg dat we onszelf onaantrekkelijk of lelijk voelen zonder.
Doe het gewoon. Wees trots. Je zou het moeten zijn.
Wat zou het mooi zijn als we onszelf zouden accepteren zoals we waren. Veel vrouwen hebben daarin nog een enorme weg te gaan – ik ook. En ik kan niet voor een ander spreken, maar probeer ook eens zo’n ‘One-no-make-up-day-a-week-challenge’. Het helpt om jezelf te dwingen om het gewoon te dóen. Ik beloof je: je zult eraan wennen en je zult je uiteindelijk zelfverzekerder voelen. Go! Ik sluit af met de meest gezapige motivational quote op dit gebied die er bestaat: ‘A smile is the best make-up a girl could ever wear’. Verschrikkelijk, maar ik meen ‘m. Fuck die onzekerheid. Laat jezelf zien, maak jezelf trots. Je zou het moeten zijn.

(lees ook even dit artikel door Leandra Medine van Man Repeller: “Why I don’t wear make-up”. Powerwoman!)