Volgens mij ben ik het tegenovergestelde van de gemiddelde Huishoudbeursbezoekster. Ik haat drukke plekken, trolleys, schreeuwende merken, graaien naar gratis spullen en massale opdringerigheid. En toch heb ik altijd al een een lichte fascinatie gehad voor het evenement – misschien júist omdat ik het niet begreep. Elk jaar keek ik vol verwondering naar de Dumpert-achtige filmpjes die na de Huishoudbeurs verschenen (zoals deze, aaaawwwh). En sinds ik in de branding branche werk, lees ik steeds meer over dat merken het als dé exposureplek van het jaar zien. Wat ís dat toch met die Huishoudbeurs? Wat trekt mensen zo aan? Waarom is het zo’n succes?

Nu ik sinds enkele weken in Amsterdam woon en een retourtje RAI slechts een kleine veertig minuten kost, besloot ik om er voor het eerst in mijn leven heen te gaan. Niet om gratis pennen en hapjes te scoren, maar om te kijken of mijn beeld klopte. Uit pure fascinatie. Ik was benieuwd naar de Henken en Ingrids, de hoeveelheid pittige kapsels en trolleys, hóeveel er nu werkelijk te graaien valt en natuurlijk hoeveel mannen er nou écht rondlopen (want: welke vent gaat daar nu vrijwillig naartoe?!)… Nou, daar ging ik. Alleen. Mijn verslag… van… de Huishoudbeurs. For real.

De Hallen zijn enorm en de grote (marketing)merken schrééuwen – vaak letterlijk – om je aandacht. The bigger, the better.

FREE FOOD IS ÉN BLIJFT EEN DIKKE, VETTE TRIGGER (LETTERLIJK)

Ik fiets naar de RAI. Heerlijk. Na als een zombie de enorme menigte achterna te lopen bij de ingang, loop ik als eerste de foodhal binnen. Enorme stands van merken als Remia, Lidl, Mona, Mora, Milka en Peijnenburg schreeuwen me tegenmoet. The bigger, the better, moeten ze gedacht hebben: zo heeft Eru een ENORM kuipje smeerkaas in de lucht hangen. En ik moet zeggen: het werkt, want mijn oog wordt getrokken naar de stands die het meest schreeuwen en ik verwacht dat er dan waarschijnlijk veel te doen zal zijn (en gratis eten! Dat is hét ding toch, hier?). Ik besluit om alle gratis foodmogelijkheden op te zoeken en te fotograferen. Veel foodmerken geven kleine samples weg en bieden vervolgens een grotere hoeveelheid van het product tegen zeer gereduceerd tarief aan. Een slimme marketingzet, die ervoor zorgt dat zich voor elk gratis productje een enorm leger aan grijpgrage hamsters verzamelt. Ik pak het pannenkoekje aan bij Jan, de Cola bij de Lidl en een hele vieze champignonsoep met een flubbertje erin bij Struik. Gatver. Ik gooi het meteen weg. Bij de Smint-stand staat een jongen met een bakje vol Smintjes, waar je er één uit kan pakken. Een triest aangezicht, maar ach, hij kan er ook niks aan doen.

Soms is de rij ergens zó lang, dat ik afhaak. Bizar, hoe mensen bereid zijn om minutenlang te wachten voor een zakje met (letterlijk!) 5 frietjes of een bitterbal. Ik verbaas me écht. Aan het einde van de middag heb ik gratis 12 hapjes op en hoewel dat niet niks is, valt het me tegen. Ik had verwacht dat je écht HEUL veel gratis zou kunnen vreten. Het wordt me duidelijk dat de Huishoudbeurs vooral een event is voor de grote, niet altijd even gezonde, foodmerken. 100% natuurlijk kom ik niet veel tegen. Ik voel me een beetje viezig.

De gratis foodbuit aan het einde van de middag. Ik voel me een beetje viezig.

VEEL MERKEN GEBRUIKEN EEN SPELVORM OM MENSEN TE VERLEIDEN

In het enorme woud aan merken om je heen, heb je natuurlijk op te vallen – en tegelijkertijd sympathie voor je merk te creëren én het liefst ook nog je verkoopcijfers omhoog te krikken. Het valt meteen op dat veel merken een spelvorm gebruiken om mensen te activeren. Er zijn vele quizmasters met glitterpakken aanwezig en ik heb zeker 10 Rad Van Fortuins geteld. Ik heb me kostelijk vermaakt bij de Ajax flessenrace (seriously, wie verzint dat?!), de Dubro “Ben jij ook onverslaanbaar”-boksbal (WAIT – WHAT?!) en het zogenaamde NK pannenkoekenflippen van Jan. Stuk voor stuk hartstikke fout, en ik voel me totaal niet verbonden met de flauwige manieren om mensen naar je stand te trekken. Maar de gemiddelde beursbezoeker vindt het juist héél leuk en grappig. En daar doe ik een inzicht op: dat ík iets flauw, stom of doorzichtig vind, wil niet zeggen dat anderen dat ook vinden. Het gros van Nederland vindt dit fantastisch. En daardoor geniet ik ook.

De Ajax flessenrace; volgens mij kon je gratis flessen Ajax winnen, ofzo. Haha

Het NK pannenkoekenflippen van Jan. Best leuk bedacht.

Bij Lidl kon je, als vervolg op de reclame, blind het verschil tussen A-merkproducten en Lidlproducten proeven (zelf vind ik het verschil tussen échte Twixen en die van Lidl heel groot, dus ik kan me niet voorstellen dat anderen geen verschil merken). De ‘presentatrice’ ging heel lang voor mijn foto poseren, volgens mij dacht ze dat ik pers was.

De woordgrap was ruim aanwezig. “Slag je slag” en “Ben jij ook onverslaanbaar?” bij Dubro. Mijn mening: tenenkrommend. Maar ook hierbij geldt: de gemiddelde huishoudbeursbezoekster vindt werkelijk álles leuk, dus dit ook.

DE PHOTO BOOTH IS ALOM VERTEGENWOORDIGD

Een andere manier om bezoekers een glimlach op hun gezicht te geven, is – natúúrlijk! – de photo booth. Ik heb er meer dan 15 geteld. Ook bij Milka kun je een “tedere selfie” maken. Nu heb ik werkelijk geen idee wat hiermee wordt bedoeld, want ik kan Heidivlechten of een Oostenrijks hoedje opzetten en een nietzeggend bordje in mijn hand nemen. In welk opzicht is dat teder? En wat is de gedachte achter het hokje geweest? “Omdat het gewoon leuk is”? Toch maak ik een tedere-whatever-selfie. Omdat dit het enige bewijs is dat ik werkelijk op de Huishoudbeurs ben geweest. Don’t I look awesome? Je mag lachen.

“We want Mora”. WE. WANT. MORA. Zo om gelachen (want: my god…). Gotta love branding…

Bij Peijnenburg kon je op de foto met een jongen met een geblokte blouse en een jeans. Oh nee sorry, ik bedoel een houthakker. Om ook weer iets te winnen. Ik snap de relatie met het product en het hele houthakkersgedoe niet helemaal, maar volgens mij maakt dat ook niet uit.

De behoefte om met een BN’er op de foto te staan heb ik ook altijd zoiets vreemds gevonden. Bij Reclamefolder.nl kon je op de foto met Jim Bakkum. Arme Jim. Ik hoop dat hij een lekker slaatje heeft geslagen uit deze – waarschijnlijk zéér vermoeiende – dag.

“Waarom een heel concept bedenken, terwijl het ook makkelijker kan?” moeten ze bij Optimel hebben gedacht. Iets met ‘Je gaat lekker. Ga lekker op de foto en win heeul veel Optimel’. Van sommige dingen snap ik de funfactor (nog) niet helemaal.

DE HETE HERENTACTIEK

Oké, we kunnen nu urenlang discussiëren over wie nou wel heet is en wie niet (ik viel er tenminste niet op), maar veel merken passen de Hete Herentactiek toe. Een schoonmaakmiddel laat 4 mannelijke studenten afwasdemonstraties doen. En het werkt, want een dame die een vraag mag stellen, schreeuwt in de microfoon: “WILLEN JULLIE OOK DANSEN EN STRIPPEN? HAHAHAHAHAAA” Ik krijg plaatsvervangende schaamte, maar de situatie is hilarisch. Het werkt duidelijk. Bij Milka verkopen mannen in Milka-outfitjes, compleet met kniekousen, 5 chocoladerepen voor € 3,-. Niet de mannen, maar de repen deden me zwichten. En terwijl ik dit typ, stop ik een groot stuk Milka Oreo in mijn mond. Het heeft gewerkt. Damn it. Kortinggraaier die ik ben.

VAKMANSCHAP: THE ART OF BLENDING

Een stand die me opvalt, is die van Becel. Ik ken Becel van de toegankelijke, reguliere boterreclames. Maar het merk heeft zich duidelijk een next level strategie aangemeten: de stand op de huishoudbeurs verheft boter (mengen) tot een flink staaltje vakmanschap – althans, dat doet de luxe, laboratorium-achtige stand geloven. Waar boter voor mij gewoon boter is, kunnen we bij Becel “The Art Of Blending” ervaren. Een keuze die ik in eerste instantie bizar en vergezocht vind (ik vind het ambacht meer iets voor een speciaalbiermerk, ofzo), maar aan de andere kant ook interessant. Hoewel de stand mooi en chique is, vind ik het waaaay too much…

FASHION & MODELS BRENGT HOGE VERWACHTINGEN

De mode-afdeling bestaat grotendeels uit shop-in-shop-achtige winkeltjes, waarbij korting en persoonlijk advies de boventoon voeren. Merken als M&S en Miss Etam – de merken die ik van tevoren exact verwachtte – zijn ruimschoots aanwezig en zijn zó drukbezocht, dat het zwart ziet van de hamsterende dames. In het fashiongedeelte worden op een grote catwalk de meest basic modeshows gegeven die je je maar kunt bedenken. Maar er is meer. Er zijn heuze model scouts aanwezig, die in grote getale ‘dochters van…’ scouten tot mogelijk model. In deze area ziet het “toevallig” (;)) zwart van de onzekere, minderjarige meisjes die nét iets te lang om zich heen staan te kijken met hun moeders, in de hoop gescout te worden. Er heerst een awkward sfeertje. Ik hoef er niet lang te blijven.

ENENEN? WAT VOND IK ERVAN?

Zo kan ik nog 10 A4’tjes volschrijven over het evenement. Wat ben ik blij dat ik ben gegaan! Voor € 12,- (leve Ticketswap!) heb ik een middag pure fascinatie mogen meemaken. Ja, de korte, pittige kapsels zijn alom vertegenwoordigd. Ik had meer kleine, pittige rugzakjes verwacht, maar ik had kunnen weten dat een trolley veel praktischer zou zijn. De Pasar Malam en de Negen Maandenbeurs, waar je ook gratis heen mocht, waren nog meer van hetzelfde, maar dan met een specifieker thema. Wel verbaasde ik me over de enorme hoeveelheid mannen. Ik had verwacht dat ze ergens bij elkaar zouden zitten mokken aan de zijkant (of opgevangen zouden worden in een soort Man Cave met games, hotdogs, bier en motoren; waarom is er geen merk dat dát doet?). Maar ze liepen de hele dag braaf mee. Ze zagen er niet enthousiast uit, maar ook niet ongelukkig. Misschien maakt het aangezicht van hun blije, door adrenaline en E-nummers gevoede vrouwtje hen gewoon gelukkig genoeg.

Het is precies wat je verwacht. Het is immens massaal. En het is de plek waar het gros van de Nederlandse vrouwen héél gelukkig van wordt. Is het een evenement voor mij? JA! Maar niet zoals je verwacht. Ook ná mijn bezoek weet ik dat de Huishoudbeurs absoluut niet bij mij past. Ik merkte het al aan hoe ik werd aangesproken. Mijn verschijning wekte blijkbaar de indruk dat ik er als professional was, want ik werd meerdere keren aangesproken “waar ik van was”. Het is blijkbaar duidelijk: ik hoor er eigenlijk niet.

TOT SLOT: WAAROM ZOU JE NAAR DE HUISHOUDBEURS GAAN?

Al met al: waarom zou je naar de Huishoudbeurs gaan?

1. Je hebt het idee dat je heel veel krijgt voor weinig.
   Gratis samples en productjes, het is overal en het houdt niet op.
2. Er is gewoon héél veel te doen
   Ik heb alle 11(!) hallen in een moordend tempo gelopen en toch was ik 3,5 uur bezig. Laat staan als je de doelgroep bent en je tempo 4x zo laag is. Dan heb je aan een dag niet genoeg.
3. Je kunt heel veel winnen
   Ben je gevoelig voor prijsvragen en kansspelen? Yieeehaaaa, dit is the place to be!
4. Er is voor elke huisvrouw wat wils
   Er is een foodhal, fashion, gezelsschapsspellen, een babybeurs, een hele hal vol Tell Sell-achtige homeshopping stands (pfoe, verschrikkelijk), beauty, home & lifestyle, enzovoorts.
5. Je bevindt je in de Hemel Des Korting
   5 Milkarepen voor € 3,-. Autodrop. Sauzen. Kleding. Hondenvoer. Dubbelfrisss. Mayonaise. Shampoo. Noem maar op, je kunt het met dikke (kennismakings)korting krijgen, vaak zeker 50%. En stiekem vond zelfs ik het moeilijk om de enorme kortingen te weerstaan.
6. Je vindt het gewoon een fascinerend schouwspel
   Zelfs als je niet het publiek bent, vind ik het € 15,- waard om een middagje rond te kijken. Ik heb me verbaasd en verwonderd en ik heb continu met een glimlach rondgelopen. Wát een plek, iedereen zou hier eigenlijk eens heen moeten gaan.

Al met al was het een heerlijke, vermakelijke middag en ik heb veel branding-inspiratie opgedaan (soms hoe het moet, maar vaak hoe ik het nóóit zou aanpakken). En ik zal je eens wat zeggen: volgend jaar ben ik er zéker weer bij. Ja, echt!