Women Power Fashion campagne – werken in een sweatshop
Door
Sara Dubbeldam
Dat onze kleding vaak onder slechte omstandigheden in elkaar wordt gezet, is voor een fair fashionliefhebber ongetwijfeld een dikke open deur. Maar vergis je niet: de gemiddelde westerse fashionista is zich vaak helemaal niet bewust van wat zich allemaal achter de schermen of tralies? van de kledingindustrie afspeelt. Transparantie is anno 2017 een groot probleem in de modewereld en miljoenen vrouwen aan de andere kant van de wereld zijn daar nog steeds structureel de dupe van. Genoeg reden voor Schone Kleren en Mama Cash om hun krachten te bundelen voor meer awareness rondom de misstanden in de kledingindustrie en te strijden voor meer transparantie. Samen lanceerden ze deze week de ijzersterke Women Power Fashion campagne: van 16 t/m 21 mei staat in Den Haag een pop-up sweatshop, waar consumenten kunnen ervaren hoe het is om in een echte sweatshop te werken. Op 17 mei mocht ik er plaatsnemen achter de naaimachine. Spannend! Hoe vond ik het? En wat heb ik ervan geleerd?
Het is zó belangrijk dat we beseffen dat veel van ‘onze’ kleding nog steeds onder
slechte omstandigheden wordt geproduceerd.
Mijn fast fashion kledingproductiepraatje is niet het meest positieve in mijn verhalenbak. Want hoewel het 2017 is en je zou zeggen dat de mensheid zoveel stappen heeft gemaakt dat we beter zouden moeten weten, is het nog steeds de realiteit dat 99% van de kleding in elkaar wordt gezet door vrouwen die voor een schijntje onder extreem slechte omstandigheden werken. Een gemiddeld maandloon voor vrouwelijke kledingwerkers in Bangladesh is slechts 21% van een leefbaar inkomen waarmee een gezin kan worden voorzien in de basic needs. Éénentwintig procent! En dan heb ik het nog niet eens over de omstandigheden. Zo maken de vrouwen vaak dagen van 12 uur, waarbij ze doorlopend op topsnelheid één en dezelfde taak uitvoeren: continu hetzelfde zoompje stikken, dezelfde rand lijmen of dezelfde strook strijken. Onzettend geestdodend werk. De vrouwen mogen niet met elkaar praten; anders kunnen ze naar hun loon fluiten. Ze mogen alleen op vaste tijden naar de wc, vaak zelfs om de vier uur (!). Vaak mogen ze tussendoor niet eens drinken; regelmatig belanden vrouwen met uitdroging in het ziekenhuis. Deze fabrieken staan vaak in een (zeer) warm klimaat en van airconditioning is natuurlijk geen sprake. Bovendien moeten de vrouwen in de zinderende hitte mondkapjes dragen, die hen beschermen tegen de fijnstof en de chemicaliën die in grote getale vrijkomen tijdens het proces. Het zal je waarschijnlijk niks verbazen dat veel vrouwen de mondkapje stiekem afdoen om vrijer te kunnen ademen (tenzij er een inspectie plaatsvindt, dan schuiven ze het mondkapje snel voor hun gezicht). Helaas zorgt dit er wel voor dat ze continu geconcentreerde hoeveelheden giftige stoffen binnenkrijgen, waardoor velen van hen later in het ziekenhuis belanden.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=119&v=9ToaGLL1pxo
De Women Power Fashion Campagne
wil meer bewustzijn creëren
voor de slechte arbeidsomstandigheden
Dit moet natuurlijk anders! En het kán ook anders. ‘Wij’ consumenten hebben snel de neiging om met een boos vingertje naar een ander wijzen, maar feit is: échte verandering begint bij een verschuiving in behoeftes van de consument. Hoe meer wij eerlijk geproduceerde kleding eisen, hoe meer de merken op eerlijke wijze zullen produceren. En daarom is het ontzettend belangrijk dat we beseffen hoe het er werkelijk aan toegaat in de vele sweatshops. Één manier is om erover te vertellen, zoals ik hierboven deed. Maar veel beter is het om het mensen te laten ervaren. En dat is precies waar de Women Power Fashion campagne zich op focust.
Middenin Den Haag, in een drukke winkelstraat (de Grote Marktstraat) staat van 16 t/m 21 mei een pop-up sweatshop, waar mensen kunnen ervaren hoe het is om in een sweatshop te werken. Politici, artiesten, bloggers en vrijwilligers naaien er in shifts van 2 uur stropdassen. Omstanders mogen de arbeidsomstandigheden bepalen. Een fantastisch initiatief, dat me ontzettend benieuwd maakte. Tijd om het uit te proberen!
Hoe het is om in een
sweatshop te werken?
In ieder geval een
indrukwekkende ervaring…
Op woensdagmiddag werd ik van 16:00 – 18:00 met vijf andere (overigens hele leuke!) dames in de sweatshop ‘opgesloten’. Twee uur lang moest ik het rode lapje aan het donkerblauwe lapje naaien. Één en dezelfde handeling, continu op repeat. Het was die dag bijna 30 graden en dat betekende dat het bloedheet was in de glazen cabine. Niet leuk voor ons (we grapten nog: “dat hebben wíj weer!”), maar wél goed voor een realistische ervaring. We mochten niet met elkaar praten en we moesten mondkapjes dragen. Dat vond ik verschrikkelijk, want het was al zo benauwd en zo’n verstikkend ding over je neus en je mond is dan het laatste waar je op zit te wachten. Gelukkig mochten wij wel water drinken en naar de wc, al heeft iedereen het zonder een toiletbezoek volgehouden. Ik vond het zo’n indrukwekkende ervaring! Geloof me: het is ontzettend saai om lange tijd achter elkaar dezelfde handeling te moeten uitvoeren – en dan hadden wij het natuurlijk nog goed. Ik was blij dat ik na twee uur weer op vrije voet was, en het idee dat ik dit twaalf uur achter elkaar zou moeten doen, zes dagen per week, vind ik een bizarre gedachte. Bovendien konden wij het ons natuurlijk veroorloven om lekker op ons dooie gemakje te werk te gaan; in Bangladesh hanteren ze een moordend tempo dat onze halfbakken stropdassenproductie doet verbleken. Al met al vond ik het een hele waardevolle ervaring. Het afgelopen jaar heb ik al veel kennis opgedaan op het gebied van fair fashion, maar ik kan je vertellen: als je het ervaart, komt het veel meer binnen. Mij heeft het nog meer bewust gemaakt van waar ik aan bij wil dragen!
Dus… ik roep je op: neem t/m 21 mei een kijkje bij de Pop-up Sweatshop in Den Haag, doe mee met de sweatshop (omstanders kunnen ook komen helpen!), of teken de petitie voor meer transparantie in de modewereld, op www.womenpowerfashion.nl!
