Het is vorige week en ik voel me belabberd. Een flinke griep heeft me compleet in zijn wurggreep en als Symptomenbingo een spel zou zijn, zou ik een volle kaart hebben. Van overal spierpijn (mijn rúg! Fuck! Hoe moet ik liggen?) tot koorts en rillingen en van hoofdpijn tot een continu droog kuchje dat me helemaal gek maakt… got it all. Om over de emotionele ballast maar te zwijgen, want ik zwem in een bad van zelfmedelijden. En zweet.

Als een trol lig ik erbij, met mijn babyroze trui (die ik ooit had gekocht als “vette trui”, maar die door mijn vriend meteen is gedegradeerd tot ‘ugliest house sweater, only for hangovers’), joggingbroek, 2 paar sokken en dikke fleece badjas die ooit het enige blijvertje uit een kerstpakket was. Tel daar twee dekens van nepbont én mijn dekbed bovenop en je hebt een beeld van de iglo waarin ik me bevind. Blauwbekkend en stikchagrijnig lig ik urenlang voor me uit te kijken. Normaal kan ik wel ergens een positieve knop vinden en omdraaien, maar met de griep ben ik de dramaqueenste dramaqueen ter wereld. En dat maakt het er niet gemakkelijker op. Ik ben gewoon écht heel slecht in ziek zijn. Ik raad je dan ook aan om onderstaande “tips” niet op te volgen… bespaart je een hoop onnodig leed. 😉

1. ACCEPTEER JE MACHTELOOSHEID VOORAL NIET

Het aller-aller-ALLER ergste aan ziek zijn vind ik de machteloosheid. Ik haat het om mezelf over te geven aan dat zwakke, laffe lichaam van me en ik kan er uren over piekeren. Maar feit is nu eenmaal: je kunt he-le-maal niks doen, behalve jezelf wanhopig volgooien met verse sapjes, kiwi’s, handsinaasappels en kommen kippensoep met droog volkorenbeschuit (en dat is precies waar ik 5 dagen op heb geleefd) – in de hoop dat het je lichamelijke strijdkrachten een boost geeft. Maar heeft het écht een merkbaar effect? Ik denk het niet. Toch lijkt het zo tenminste nog een beetje alsof ik in control ben.

2. VOEL JE LEKKER SCHULDIG TEGENOVER JE WERK

Lang niet alle griepslachtoffers hebben er last van, maar deze brave burger wel: ik heb een schuldgevoel naar mijn werk toe. Wat voelde ik me lullig op het moment dat ik in de groeps-app het berichtje stuurde dat ik thuis bleef (al voegde ik eraan toe dat ik ging proberen om thuis te werken, om het een beetje te verzachten). En de dag erna, toen ik stuurde dat ik onder de wol ging. En wéér de dag erna, toen ik een collega apart appte omdat ik me te bezwaard voelde om wéér die groepsapp vol te spammen. Ik haat het dat ik op zulke momenten bezig ben met wat anderen van me vinden. “Wat als ze denken dat ik niet echt ziek ben?” “Wat als ze me een aansteller vinden?” “Wat gebeurt er nu met mijn deadlines?” “Kan ik niet tóch wat doen?” Allemaal onzinnige gedachten. Want ik lig er verschrikkelijk bij, en als mijn collega’s (die overigens stuk voor stuk heel tof zijn) dat niet zou geloven of accepteren, moeten ze lekker langs komen om me te checken. Maak je niet druk, Sara. Zenuwpees.

Een kleine foto-impressie van mijn state of being. You’re welcome.

3. LAAT DE HELE TIJD VERMOEIENDE ONZINGEDACHTEN DOOR JE HOOFD SCHIETEN

Was het maar zo’n feest dat ik alleen nadacht over mijn werk. Omdat ik ‘normaal’ al een enorme maler ben, word ik één grote molensteen als ik urenlang slechts met mijn gedachten op bed lig. Omdat ik werkelijk niks beters heb te doen, begin ik me af te vragen hoe ziek ik eigenlijk écht ben. Misschien zit het alleen maar in mijn hoofd? Of misschien zou een ander dit veel lichtzinniger opvatten en onder deze omstandigheden nog fluitend op zijn werk zitten. Zou ik me aanstellen? Of zou een ander juist om nog iets veel kleiners onder de wol gaan?

Mijn hersenen gaan verder en mijn hoofdpijn verergert. “Hoe kom ik van die verdomde rotkou af, is er íets dat ik kan doen?” “Moet ik nu extra vitaminen eten?” “Kan ik wel een normale maaltijd eten, of is dat sowieso slecht als je ziek bent?” “Is het stom als ik mijn vriend ga bellen om gewoon even te delen dat ik me zielig voel en te hopen op lieve medelijdenwoordjes?” “Hoe zorg ik ervoor dat ik minder nadenk? Ik wil van die koppijn af”. Mijn gedachten stoppen niet. Nooit.

4. HOUD JE ENTERTAINMENTVERSLAVING GEWOON IN STAND

Yes! Soms lukt het me om even géén moeilijke onzingedachten te produceren. Aan het ene kant lucht het op, maar aan de andere kant komt er iets naars voor terug (en ik weet niet wat erger is): nog meer verveling. Op momenten als nu merk ik dat ik als 21st century digital kid gewend ben aan vermaak. Altijd ben ik wel ergens mee bezig, en ik kan altijd terugvallen op het good old World Wide Web. Hoewel mijn iPhoneschermpje pijn doet aan mijn ogen en scrollen nog te zwaar is voor mijn wijsvinger (geen grapje; écht), bekijk ik zo ongeveer de gehele NOS-site en klik ik alle achterklapberichten op mijn Facebookwall aan. Ineens weet ik alles over Kendall Jenner en Gigi Hadid. Fantastisch. Als er ook niks te beleven valt op Instagram, geef ik de tv een kans. Het zal aan mijn huidige staat liggen, maar de flikkerende graphic-overload van reclamefilmpjes op MTV en Zapp (je moet wat…) doen me terugverlangen naar de tijd van David de Kabouter en Nils Holgerson. Mijn innerlijke granny vervloekt de jeugd van tegenwoordig en hun ADHD-hersentjes. Ik trek de dekens weer over mijn hoofd. Dan ga ik maar weer urenlang The Waiting Game spelen.

5. GA HEEL LANG TEGEN ‘MOETJES’ OP ZITTEN HIKKEN

Néééé! Na een paar dagen is mijn voedselvoorraad op en dat betekent dat ik naar de supermarkt moet. Mijn lichaam heeft brandstof nodig, en mijn vriend zit een aantal dagen aan de andere kant van het land. Als echte dramaqueen google ik hoeveel stappen de dichtstbijzijnde Albert Heijn precies lopen is. Pfoe, 570 meter; dat vereist een plan. Na een halfuur moeilijk nadenken hoe ik het supermarktbezoek draaglijk kan maken, zet ik mezelf onder de douche. Ik móet, want de 15 minuten energie die het oplevert is nét genoeg om het weer terug naar huis te redden. Ik blijf heel milieu-onbewust 20 minuten lang onder de douche. Zittend. Fuck it. Als ik daarna in de spiegel kijk, zie ik een rood, bezweet, opgezwollen hoofd. Ik mompel iets van “lelijk” naar mezelf en waag mezelf aan het supermarktbezoek, dat natuurlijk ongelooflijk meevalt. -20 punten voor het zeuren van tevoren.

Na 5 dagen bedlegerigheid heeft mijn lichaam er weer zin in. Gelukkig, want het had niet langer moeten duren. Helaas heerst het, dus misschien lig jíj nu wel krakkemikkig te wezen. Als dat zo is, heel veel sterkte… en wees alsjeblieft iets meer een bikkel dan ik, dat maakt het er een stuk draaglijker op 😉