“Waar zie je jezelf over tien jaar?” “Waar ligt je ambitie?” “Hoe ziet jouw carrièreplan eruit?” “Hoe ga je jezelf onderscheiden op de arbeidsmarkt?” In onze samenleving confronteren we elkaar graag met deze vragen. Het is normaal dat we onze route in het leven zoveel mogelijk uitstippelen en bepalen hoe we er gaan komen. Vooral work-wise plannen we wat af. Want zonder een doel en een ambitieuze langetermijnstrategie ben je nergens, toch…?

HET IS NORMAAL DAT WE ONZE
ROUTE IN HET LEVEN UITSTIPPELEN

Onze hele jeugd worden we klaargestoomd om de maatschappij te overleven (al dan niet overwinnen) en ons te onderscheiden van andere fish in the busy sea of work. Op de basisschool vragen mensen je: “Wat wil je later worden?”. Een hoog EQ is leuk, maar met een hoog IQ kun je het later écht gaan maken – dus dat wordt flink gestimuleerd. Op de middelbare school leer je exacte vakken waarvan je verteld wordt dat ze je later in het leven nodig gaat hebben. Ik kon goed leren, dus toen ik besloot om naar het HBO te gaan omdat ik dacht dat dit meer bij mij zou passen, werd ik door veel mensen vreemd aangekeken. “Dan haal je toch niet alles eruit wat erin zit?” Ik heb dit altijd heel bekrompen gevonden. Eenmaal op de arbeidsmarkt moeten velen van ons carrièreplannen maken die onze ambitie weerspiegelen. Het liefst wil men dat we vanuit een lange termijndoel backplannen, zodat we zo effectief mogelijk de top bereiken. Ons hele leven worden we gestimuleerd om, in ieder geval work-wise, in kaders en strategieën te denken. Misschien vind je dat ik overdrijf als ik zeg dat we met ons hoofd in een fictieve stip aan de horizon leven, maar zo voelt het soms wel.

Als ik terugkijk op mijn 28-jarige leventje, heb ik veel keuzes vanuit bovenstaande denkkaders gemaakt. En nog steeds voel ik me vaak gepusht vanuit de buitenwereld om over zaken na te denken waar ik (nog) helemaal niet mee bezig wil zijn. Wanneer ik kinderen wil. Waar ik over 10 jaar wil staan met mijn baan. Wat ik wil bereiken in het leven. En, nog belangrijker, hoe ik daar kom. Die toekomstdruk, al die kaders en verwachtingen… ik ben het zat. Het werkt niet voor mij en wil er niet aan meedoen. Weet je waarom? De beste dingen die ik heb meegemaakt, zijn ontstaan op momenten dat ik openstond voor wat er op mijn pad kwam. Toen ik niet bezig was met ‘later’ en gewoon deed wat goed voelde.

DE BESTE WEG PLAN JE NIET,
DIE ONTSTAAT TERWIJL JE HEM BEWANDELT

Ik geloof dat we onze levensweg niet hebben uit te stippelen. Ik geloof dat de juiste weg ontstáát. Die plan je niet, hij is puur en vormt zich vanzelf, via alle besluiten die je neemt die dicht bij jezelf liggen en goed voelen. Alle keuzes waar je diep vanbinnen héél blij van wordt en die je ziel voeden – in plaats van je ego – dragen daaraan bij.

Het hele toekomstdenken is volgens mij alleen van waarde als je onzeker bent. En aangezien we allemaal een vorm van onzekerheid hebben, hebben we het allemaal in meerdere of mindere mate nodig. Dat is ook niet erg; het kan je houvast bieden en zelfs heel waardevol zijn. Maar het moet geen streven op zich worden. Als je op jezelf vertrouwt, in het goede gelooft en de consequenties van je keuzes durft te accepteren, waar heb je dan die extra zekerheid voor nodig? Vroeger was ik ook bezig met het continu proberen uit te stippelen van mijn leven. Ik wilde succesvol worden. Carrière maken. Bewijzen dat ik slim was en veel in mijn mars had. En stiekem wilde ik ook wel een beetje bewonderd worden, in the end. Maar waarom? Onzekerheid. Al die doelen, ik besef nu dat ik ze niet nodig heb.

HOE MEER IK IN HET HIER EN NU LEEF
EN DOE WAT GOED VOELT,
HOE MEER IK HET GEVOEL HEB DAT IK HET GOEDE DOE.

Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar hoe meer ik in het ‘nu’ leef in plaats van in de toekomst, hoe gelukkiger ik word. Sinds ik op deze manier probeer na te denken (me beseffend dat ik me in een luxepositie bevind, waarin ik het me kan permitteren om hier vrij over na te denken), ben ik een stuk rustiger geworden. Ik ben minder bang voor de toekomst, want ik vertrouw erop dat het goed komt als ik het heden goed invul. Ik probeer minder te zoeken naar wat zou moeten en meer te ontdekken vanuit wat mij drijft. Ik word gelukkig als ik de dingen doe die goed voelen en ik vertrouw erop dat het bijdraagt aan een fucking fantastisch levenspad. Túúrlijk heb ik dromen die ik najaag. Maar wél vanuit mijn hart en niet vanuit een strategie. Want ik weet: dan kom ik waar ik wil zijn. Mijn motto: zoek niet, blijf ontdekken!