Twee jaar geleden besloot ik het roer om te gooien: ik verlegde mijn koers van fast fashion koopgek naar idealistische modeliefhebber. Ik wilde alleen nog maar duurzame en eerlijke kleding kopen. En later ook mínder kopen, omdat ik besefte dat onze honger naar méér ook een significante boosdoener is in het verknipte modesysteem. Inmiddels heb ik bewuster kopen aardig onder de knie. Ik koop veel minder dan voorheen, ik koop vooral bij idealistische merken en ik denk heel goed na voordat ik iets aanschaf. Maar dat betekent niet dat het altijd maar van een leien dakje gaat; er zijn nog steeds dingen waar ik tegenaan loop. Mijn duurzame modestruggles en hoe ik ermee omga:

Een simpele trui (zoals deze van Everlane), maar met een flinke eisenlijst, is moeilijk te vinden.

#1 – perfectie + eerlijk & duurzaam gaan niet altijd samen

The struggle is real:

De sleutel van écht duurzame kleding is wat mij betreft perfectie. Een kledingstuk mag nog zo duurzaam of eerlijk geproduceerd zijn; als je er niet verliefd op bent, ga je het uiteindelijk niet vaak en met liefde dragen. Maar perfectie is überhaupt al moeilijk te vinden, laat staan wanneer je jezelf beperkt tot het veel kleinere conscious fashion aanbod. Zo zoek ik al een tijd de perfecte zwarte trui. Eenvoudig en klassiek, met een ronde hals en een íets wijdere fit, in een fijne knit. Duurzaam en eerlijk geproduceerd. En het liefst van biologisch katoen; ik ben een beetje allergisch voor wol en als het prikt, ga ik het toch niet dragen. Alles dat ook maar een béétje bij visuele perfectie in de buurt komt, is van wol (vegans, I hear you!) en de katoenen truien zijn het elke keer net-niet. Maar “okay-ish” is niet perfect. Dus ja, the struggle ís real.

Hoe ik ermee om ga:

Tot kort geleden ging ik voor de eerlijke en duurzame ‘net-niet’-variant, mezelf voorhoudend dat dit het dichtst bij perfectie kwam en dus goed genoeg was. Maar er echt van houden, deed ik niet. Inmiddels ben ik nog strenger naar mezelf. Als het niet perfect is, dan koop ik het niet. En daardoor ben ik na al die tijd nog stee(ééééééééé)ds op zoek naar The One. Een beetje zuur, maar ik geef in ieder geval niet onnodig geld uit. En laten we eerlijk zijn: ik heb in de tussentijd genoeg in mijn kast hangen.

Underprotection is één van de weinige duurzame lingeriemerken.

#2 – vind maar eens een duurzaam alternatief. 

The struggle is real:

Zoek je een katoenen t-shirt? Een jeans? Een trui of een blouse? Dan kun je bij ontzettend veel geweldige, duurzame merken terecht, ook in een vrij betaalbare variant. Maar zoek je duurzame en eerlijk geproduceerde schoenen, lingerie of brillen? Dan is de keuze ineens veel beperkter en vaak ook veel duurder.

1. Enkellaarsjes
Duurzame sneakers zijn er gelukkig wel (hoera voor Veja), maar de perfecte conscious enkellaars vind ik nog moeilijk te vinden. Een aantal merken die ik style-wise geweldig vind, produceert onder eerlijke arbeidsomstandigheden, maar de prijzen liegen er niet om (Acne, Aeyde, By Far, Filippa K). Natuurlijk zijn er heus wel meer betaalbare merken die duurzaam of eerlijk produceren, maar ik ben erg kritisch op stijl en dan slaag ik lang niet altijd.

2. Lingerie
Ook in duurzame lingerie is niet zoveel keuze. Er is een aantal merken dat prachtige bralettes maakt (hello, Underprotection!) en dat is geweldig, maar ik heb graag wat meer support. En duurzame én mooie beugelbeha’s vind ik niet zo gemakkelijk. In een interview met Marieke Eyskoot las ik ooit dat het heel lastig is om de beugels in beha’s duurzaam te produceren. Jammer.

3. (Zonne)brillen
Duurzame (zonne)brillen liggen ook niet voor het oprapen. Ik vind het Nederlandse Dick Moby geweldig en al twee zomers lang houd ik mezelf voor dat dit écht het jaar is dat ik er een zonnebril ga kopen, maar € 175,- blijf ik een flinke uitgave vinden.

Hoe ik ermee om ga:

Van bovenstaande producten heb ik met mezelf afgesproken dat ik er relaxter mee om mag gaan. En in de praktijk betekent dat helaas dat ik vrijwel alleen maar niet-duurzame-of-eerlijke enkellaarsjes, lingerie en (zonne)brillen heb. Ik heb enkellaarsjes van & Other Stories en Vagabond (beide niet duurzaam/eerlijk) en die heb ik heel bewust op perfectie uitgekozen. Ik heb een bril van Ace & Tate (deze), die in ieder geval onder goede omstandigheden in Italië is geproduceerd. Mijn zonnebrillen zijn tweedehands of komen van Monki en mijn lingerie is helaas niet duurzaam.

Prachtige trui van Kowtow, maar ik zou hem toch graag eerst willen passen…

# 3 – eerst passen is vaak onmogelijk

The struggle is real:

Hoewel we in Nederland mooie stappen maken op het gebied van conscious fashion, is ons kikkerlandje nou niet bepaald koploper. Veel duurzame merken of shops bevinden zich nog altijd in het buitenland. Maar wat als je een fantastisch duurzaam, eerlijk en perfect kledingstuk hebt gezien bij een merk in de VS, UK of Australië? Het blijft een risico om online te bestellen; veel mensen willen het liefst eerst passen. En omdat conscious fashion vaak een stuk prijziger is, al helemaal. Reformation, Everlane, Kowtow… voor veel mensen toch een huge bridge too far. Helaas.

Hoe ik ermee om ga:

Hoewel ik voorheen het risico durfde te nemen om in Amerika bij Reformation te bestellen, word ik daar steeds kritischer in. Terugsturen doe je namelijk niet snel, dat kost teveel geld. En als de maat dan niet helemaal goed is, zit je met een net-niet-item dat ook nog eens heel duur was. Gelukkig verkopen Take It Slow en Geitenwollenwinkel enkele items van Kowtow, dat maakt het een stuk toegankelijker om te bestellen. Ik kan niet beloven dat ik nooit bij Reformation ga bestellen, maar ik zou er in ieder geval drie keer langer over nadenken dan vroeger. Een duur foutje is snel gemaakt. Ik kies vaker voor Europese merken, waarbij ik het ook nog een voordeel vind dat ze dichterbij Nederland gevestigd zijn, wat milieu-impact vanuit het transport drastisch verlaagt.

De perfecte, maar peperdure Acne Jensen boots.

#4 – aan “ik wil best iets meer betalen” zit een limiet

The struggle is real:

Dat duurzaam en eerlijk geproduceerde kleding nu eenmaal meer kost, weet iedereen wel. In plaats van de werkelijke prijs van het product door de aarde en de kledingwerkers te laten betalen, betaal je nu zélf de eerlijke prijs die het product verdient. Maar, het blijft een lastig topic, hoe ver ga je daarin? Als je normaal € 40,- voor je H&M-jeans betaalt en een exemplaar van Kings of Indigo kost € 100,-, voelt dit als een groot verschil. Nu ben ik een enthousiaste K.O.I.-fan (Marie en Christina zijn mijn favo jeans!), maar met andere producten vind ik het prijsverschil soms ook te heftig worden. Veel mensen blijven bij fast fashionketens kopen, omdat ze conscious fashion zo duur vinden. En hoewel ik van mening ben dat we veel vaker de werkelijke prijs van het kledingstuk zouden mogen betalen, snap ik dat wel.

Hoe ik ermee om ga:

Ooit ben ik zo gek geweest om de Acne Jensen boots aan te schaffen. Ik had er lang voor gespaard, voor mij waren ze perfect en Acne was destijds één van de weinige merken die ik kende, die eerlijk produceert (het merk is lid van de Fair Wear Foundation). Maar wat waren ze duur, voor wat ik gewend was. En nu, twee jaar later, zijn ze best wel afgetrapt. Was deze enorme meerprijs het nou écht waard voor mij? Eerlijk? Ik zou niet opnieuw zó ver gaan. Deze aankoop heeft me veel geleerd: er zit een maximum aan wat ik extra wil betalen voor eerlijk geproduceerde perfectie. En daarom koop ik soms niet-duurzaam-of-eerlijk geproduceerde schoenen (bijvoorbeeld bij & Other Stories, omdat ik die prachtig en van goede kwaliteit vind), maar dan denk ik er van tevoren wél 10x over na.

Mijn gestreepte top van & Other Stories.

#5 – die verdomde, verleidelijke fast fashion merken

The struggle is real:

Ik ben echt heel toegewijd hoor, geloof me. Maar het blíjft lastig om altijd maar met een gladgestreken gezicht en zonder verlangens langs alle prachtige reclamecampagnes te lopen, zappen of klikken. Fast fashionmerken weten met hun enorme marketingbudget van elke campagne een aantrekkelijk feestje te maken en ik kan niet ontkennen dat ook míjn modehart daar snel van gaat kloppen. En dan die prijzen, zó laag! Hebberigheid is een sluipmoordenaar.

Hoe ik ermee om ga:

Eerlijk? Ik merk dat mooie campagnes steeds minder invloed op me hebben, maar ik ben geen heilige. Soms laat ik me verleiden. En dan zit het niet direct in de campagnes, maar meer in de perfectie + prijs verhouding. Zo kocht ik een jaar geleden deze Weekday jeans, van biologisch katoen. Perfecte prijs + pasvorm. Toch merk ik dat hij ontzettend snel slijt en uiteindelijk helemaal niet zoveel goedkoper is in verhouding. Ook kocht ik een gestreepte top – ook van biologisch katoen- bij & Other Stories en een zwarte glittertrui (sorry, I had to…) bij H&M Conscious, van gerecycled polyester. Allemaal niet eerlijk geproduceerd. Over de jeans ben ik mwa-tevreden, over de kwaliteit van de rest van de spullen wel. Ik wil het mezelf niet te moeilijk maken. Ik ben niet perfect en dat hoeft ook niet. Zo lang ik mijn idealen houd, bewust keuzes maak en het leuk houd voor mezelf, blijft het haalbaar. En daar gaat het me vooral om.

Bottom line: ik ben geen voorbeeld van hét perfecte koopplaatje. Ik loop wel eens tegen dingen aan, ik ken nog steeds mijn zwakke momenten en ik weet dat mijn oplossing niet altijd de meest duurzame optie is. Maar ik heb mezelf aangeleerd om écht goed na te denken voordat ik iets koop, niet voor minder dan perfect te gaan en bij sommige producten voor een minder duurzaam, maar wél bewust gekozen (en vervolgens geliefd!) alternatief te gaan. En ook dát is oké, vind ik. Wat zijn jouw duurzame modestruggles? En hoe ga je ermee om?