Er zijn momenten dat ik heel sterk in mijn schoenen sta, super idealistisch ben en de hele fast fashion wereld (in ieder geval in mijn hoofd ;)) aankan. Want ik heb een missie, en daar zal ik mee doorgaan ook: de modewereld móet duurzamer, eerlijker, transparanter en verantwoordelijker. En snel ook. Dus koop ik bewust, duurzaam en / of fair en schrijf ik er regelmatig over om meer bewustwording te creëren. Maar tegelijkertijd zijn er ook wel eens momenten dat ik het hele systeem en hoe ik daarin wil bewegen, maar heel ingewikkeld en moeilijk vind. Ik krijg regelmatig vragen als: “Hoe doe jij dat toch, alleen maar duurzame en eerlijke kleding kopen?” en: “Vind je het soms niet heel moeilijk?”. Ik vraag dan altijd – met een knipoog – of ze een sociaal-gewenst-antwoord-dat-mensen-zou-stimuleren-om-ook-duurzaam-en-fair-te-kopen willen, of dat ik eerlijk ben. Sociaal gewenst? “Nee, hoor! Er zijn zóveel prachtige merken, is écht heel goed te doen”. Mijn eerlijke antwoord? “Ja. Verdomde moeilijk, soms.”

“Vind je het soms niet heel moeilijk?” Dan vraag ik altijd of ze een sociaal gewenst antwoord willen, of een eerlijk antwoord.

Naast dat het helaas nog veel tijd en energie kost om uit te zoeken waar je goed fair kunt shoppen, kom ik soms tot de conclusie dat ik er niet altijd zo uitzie als ik zou willen. Basics? Prima te vinden. Een simpele trui? Ook goed te doen. Jeans wordt al lastiger, ondergoed ook, aparte, meer uitgesproken items ook en schoenen vinden is één groot drama. Ik besef dat het ‘part of my choice’ is, maar soms knaagt het wel een beetje. Mijn schoenencollectie is de afgelopen jaren flink geslonken (wat op zich juist goed is, natuurlijk, ik heb ook geen tientallen paren nodig). Ik heb 3 paar oude schoenen die ik regelmatig draag, maar boven alles draag ik mijn Jensen boots van Acne. Het is mijn lievelingspaar en omdat ik weinig variatie heb, draag ik ze vrijwel constant. En dat begin je te zien, kijk maar naar de foto in de header (en ja, ik moet ze weer eens poetsen :)). Ze zijn een groot contrast met de perfecte, plooiloze net-nieuw-exemplaren die ik op blogs en Instagram voorbij zien komen. Maar goed, zo zien ze er dus uit als je ze wél draagt. Door het vele dragen gaan ze hard achteruit en dat vind ik zonde. Ik zou er best één of twee paar laarsjes bij willen hebben om mijn Jensens wat meer rust te geven en langer mee te laten gaan. Ik zou dan gaan voor basic, suede laarsjes met een hak en een wat aparter paar, denk ik. Ik vind de metallic trend van nu fantastisch en ik zou dolgraag weer glitterschoenen willen (ik baal nog steeds dat mijn vorige glitterlaarsjes kapot gingen, waar vind ik een alternatief?!). Los van dat ik me ervan bewust ben dat het meer trendgevoelige schoenen zijn (en dus minder duurzaam als ik er sneller op uitgekeken raak), heb ik van tijd tot tijd echt een beetje fashion-jeu nodig en die ben ik sinds mijn fair fashion shopping regime kwijtgeraakt. Ik begin mezelf zelfs een beetje saai te vinden. Ik wil een beetje afwisseling in mijn schoenencollectie.

Er is erg weinig keus op schoenengebied en dat vind ik soms moeilijk.

Maar nu komt het punt: mooie schoenen die op eerlijke wijze worden gemaakt, zijn er ten eerste amper (waar blijven jullie, merken?!) en ten tweede: áls ze bestaan, zijn ze schreeuwend duur. Zo duur, dat het voor de gemiddelde sterveling onmogelijk is om één paar per (twee?) jaar te kopen en dus praktisch onmogelijk. Dat betekent automatisch dat je bent veroordeeld tot óf heel te hard sparen, óf betaalbare schoenen kopen die je niet mooi vindt, óf tweedehands schoenen kopen. Maar ook op dat gebied heb ik – op twee Marktplaatsvondsten in een jaar actief speuren na – ervaren dat het praktisch onmogelijk is om tweedehands pareltjes te vinden – en als je iets vindt, is het vaak niet in je maat. Maar ja, what to do, als vrijwel alle schoenen een no-go zijn?

Enkellaarsjes: & Other Stories en Topshop.

“Kan ik er vrede mee hebben als ik heel soms, na een lange en bewuste overweging, kledingstukken van normale merken te blijven kopen, als ik er écht geen (haalbaar qua budget) fair fashion alternatief voor kan vinden?”

Tsja, goede vraag, Sara… goede vraag. Soms denk ik wel eens: “Maak ik het mezelf niet te moeilijk, met mijn gulden middenweg tussen fair, duurzaam, stijlvol en betaalbaar? Kan ik er vrede mee hebben als ik, na een lange en bewuste overweging, sporadisch schoenen van reguliere modemerken blijf kopen, als ik er écht geen (haalbaar qua budget) fair fashion alternatief voor kan vinden?” En ik denk dat ik nu op het punt ben gekomen dat ik daar “ja” op moet zeggen. Dat betekent niet dat ik van mijn ‘geloof’ af stap, verre van. Ik blijf er exact hetzelfde in staan en ik weet met mijn enorme dosis motivatie dat ik voor een betere modewereld zal blijven strijden. Maar ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat ik het haalbaar én leuk wil houden. En daarom denk ik dat ik deze winter ga zwichten voor een extra paar *dreigende muziek, graag* niet-duurzame en / of eerlijke schoenen. Ik kan er mooi over gaan praten of na mijn aankoop doen alsof ik ze tóch op Marktplaats heb weten te scoren, maar ik vind het belangrijk om altijd eerlijk te zijn over alles en bovendien denk ik dat jij als lezer meer hebt aan hoe ik met lastige situaties omga, dan een sociaal gewenste blogger die haar zaakjes zogenaamd fantastisch op orde heeft, maar eigenlijk de boel erbij nept. Ik ben verre van perfect, ik doe ook maar wat, maar ik probeer goed te doen én het voor mezelf leuk te houden. Daar hoort soms een compromis bij, merk ik nu. Ik denk juist dat het mij meer energie geeft om door te gaan. Heb jij hier wel eens last van? Wat voor afweging maak je dan? En hoe houd jij het leuk en haalbaar voor jezelf?