De kledingafvalberg groeit als een malle. Tussen 2000 en 2015 verdubbelde het aantal wereldwijd geproduceerde kledingstukken naar meer dan 100 miljard per jaar. In Nederland wordt jaarlijks 238 miljoen kilo textiel weggegooid. Waar dat heen gaat? Bijna niemand weet het. De meeste mensen denken nog steeds dat die kleding aan ‘arme mensen in arme landen’ wordt gedoneerd, zodat zij ook iets hebben om te dragen. Heb jij enig idee waar jouw ‘gedumpte’ kleding eigenlijk belandt? Nee, he?

Onlangs bekeek ik de documentaire Goodwill Dumping, een project van filmmaker Teddy Cherim en duurzame modeontwerpster Lisa Konno (bekijk ‘m via de link onderaan dit artikel!). De docu is gemaakt om een licht te schijnen op de wereld die schuilgaat achter onze gedoneerde kleding, en de reis die zo’n kledingstuk maakt. De makers volgen de afdankertjes naar Afrikaanse landen waar de kleding een tweede leven krijgt. Prachtig en bondig in kaart gebracht, en voor mij een eye-opener. Must see!

Er schuilt een enorme money making industrie achter onze gedoneerde kleding. Die blijkt vaak helemaal niet gratis te worden gedoneerd, te worden verhandeld in landen als Kenia. Dat heeft grote invloed op de lokale industrie.

In Goodwill Dumping begint de reis bij een inzamelbak op straat, van het Leger Des Heils. Consumenten brengen er hun zakken met kleding en textiel. In sorteercentra in Nederland wordt de kleding op kwaliteit uitgezocht, waarna het in balen wordt verpakt en in containers wordt verscheept naar allerlei (voornamelijk derde wereld)landen wordt verscheept. Wel met honderden containers per maand. In landen als Kenia aangekomen, wordt de kleding lokaal verkocht aan groothandelaren, die het vervolgens weer verspreiden naar lokale handelaren en markten (die zo’n vijftig cent per grote stapel krijgen). Daar wordt de kleding voor een flinke duit doorverkocht aan de lokale bevolking. Verkócht, ja, want ook hier gaat voor niks de zon op. De lokale bevolking klaagt dat de kleding vaak van slechte kwaliteit is, en dat dit steeds erger wordt – vaak moet de kleding vermaakt of zelfs alsnog weggegooid worden. Of men maakt er met een zelfgemaakt sjabloon gewoon een groot Nike of Adidas logo op. Dat gebeurt ook, want merkkleding is erg populair. De rommel die je tegenwoordig bij veel fast fashionketens vindt gaat snel kapot en is veel minder waard. , bovendien kunnen ze er niet altijd iets mee. De tweedehands kledingindustrie is dus keiharde handel.

Sommige landen weigeren de kledingdonaties tegenwoordig zelfs om deze reden: het kan de plaatselijke kledingindustrie om zeep helpen. Lokale makers kunnen – net als lokale merken hier – niet tegen de bodemprijzen van de tweedehandskledinghandel opboksen. Aan de andere kant biedt deze miljoenenindustrie werk aan veel mensen, én er is een groeiende industrie in onder andere Afrika, waarin modeontwerpers gedoneerde kleding upcyclen en aanpassen aan lokale behoeftes. Bovendien zorgt de tweedehands kledingindustrie er nog steeds voor dat er minder grondstoffen nodig zijn voor de nieuwe kleding die anders geproduceerd zou worden.

Met de film willen de makers bewustwording creëren voor de alsmaar groeiende berg kleding, en de wereld achter kledingdonatie. Goodwill Dumping is een prachtige documentaire die mij in ieder geval aan het denken heeft gezet.

Bekijk de documentaire Goodwill Dumping hier

Foto’s
Afkomstig van en eigendom van de makers van de documentaire Goodwill Dumping.

Bron
2Doc.