Vandaag is het de laatste dag van Fashion Revolution Week; dé week waarin we de slachtoffers van de ramp in Rana Plaza (2013) herdenken en waarin we aandacht vragen voor betere arbeidsomstandigheden in de modewereld. Een week die heel, HÉÉL hard nodig is, aangezien de modewereld een hele hardleerse is en het systeem na vijf jaar alleen maar ‘faster’ is geworden. Je zou zeggen dat zo’n heftige en omvangrijke ramp wel een wake-up call is. Zo van: “toch wel heftig dat al die mensen zijn omgekomen én dat er nog steeds miljoenen mensen onder verschrikkelijke arbeidsomstandigheden werken, zodat de rijke westerlingen onrealistische bodemprijzen kan blijven eisen”. Maar hé, it’s a bloody crazy world we live in, en nog steeds is er bijzonder weinig veranderd.

Ik vind een initiatief als Fashion Revolution Week fantastisch. Geweldig om te zien dat in deze week krachten worden gebundeld en van over de hele wereld honderdduizenden mensen, winkels en merken aandacht vragen voor de misstanden in de modewereld. Joining forces, baby! Maar nu is die week ten einde. De campagne is afgelopen, de hashtag #whomademyclothes zal weer een jaar (deels) in de kast gaan en de meeste mensen gaan weer verder met waar ze mee bezig waren. Hé, tabee hè, tot volgend jaar.

Het is aan ons om de modewereld te veranderen. Niet alleen tijdens Fashion Revolution Week, maar gedurende het hele jaar.

Het ding met campagnes is altijd dat ze tijdelijk zijn. En dat is precies het idee ervan, want het kost ontzettend veel energie en geld om op te zetten én de spanningsboog van de consument is slechts zo korte dat-ie een (paar) piekmoment(en) aankan. Allemaal superlogisch. Máár. Een jaar telt 52 weken en dan is één week wel heel kort om zo’n grote verandering teweeg te brengen. Ik vind het essentieel om daarbij stil te staan. Want als we een échte Fashion Revolution willen, moeten we alle zeilen bijzetten. Dan moeten we niet 7 dagen per jaar, maar álle dagen over de wereld achter onze kleding praten – niet alleen over de trends en onze kleding zelf.

Wie is dan ‘we’? Nou, simpel: de consument. Dat is waar verandering begint. We kunnen niet afwachten tot de wet- en regelgeving misschien ooit een keer gaat veranderen. En we kunnen al helemaal niet wachten tot merken een keer veranderen; fast fashionmerken zijn doorgaans zo winstgedreven dat ze geld altijd voor het welzijn van hun kledingwerkers zullen laten gaan. Sommige merken beseffen inmiddels ergens wel dat ze hun processen nu écht moeten gaan verbeteren, maar veranderen kost geld. Dus doen ze het liever zo geleidelijk mogelijk, wat betekent dat ze misschien ergens een keer in 2040 hun zaken soort-van-een-beetje op orde hebben.

Ik wil niet zo lang wachten. Sterker nog: dat ga ik echt niet laten gebeuren. De afgelopen jaren ben ik steeds meer gaan beseffen hoe groot de macht van de consument is. Hoe groot? Nou: HÚÚÚGE, geloof me. Je ziet het in de voedingswereld, waar biologisch binnen enkele jaren van “ah joh, geitenwollensokkenonzin” naar “ja, dat koop ik vaak, beter voor mezelf én voor de wereld” is gegaan. Dat kan ook in de modewereld, maar alleen als we eerlijk geproduceerde kleding eisen. Het is aan óns om niet alleen tijdens Fashion Revolution Week te herdenken, maar gedurende het hele jaar. En het is ook aan ons om de modewereld te veranderen. Vele handen maken licht werk. En hoe meer mensen stil staan bij zichzelf en hun impact, hoe groter en mooier de beweging. YES WE CAN!!

———————————-

Deze week ontving ik dit t-shirt van fair & sustainable brand Armed Angels (in een verpakking gemaakt van lokaal gras! How awesome!). Met een statement: it’s on us to remember. Het inspireerde me om dit artikel te schrijven. Thanks, Armed Angels. En keep up the good work!