Net als iedereen heb ik al een flinke reis achter de rug in het leven. Ook met mode. Onlangs kwam ik mijn oude harde schijf tegen, met daarop foto’s van 8 jaar geleden. Terwijl ik ernaar keek, merkte ik dat me een me vanbinnen een gek gevoel bekroop. Want hoewel ik toch écht mezelf zag op de foto’s, leek het net of ik iemand anders zag. Heel vertrouwd en vervreemdend tegelijk.

Ik dacht dat ik van mode hield als een spel om te experimenteren, maar eigenlijk hield ik ervan om me goed te voelen over mezelf.

De Sara op de foto’s bij dit artikel is 22 jaar oud. Ik hield heel, heel, HÉÉL erg van mode. En ik kocht ontzettend veel, soms had ik zelfs wekelijks een pakket van Asos op de deurmat liggen. Dat vond ik heel normaal. “Mode is gewoon mijn hobby, net als dat andere mensen van reizen, uitgaan of motoren houden”, zei ik altijd tegen anderen. Ik was gek op kleding en experimenteren met nieuwe looks. Dat maakte me heel gelukkig, maar niet om de redenen die ik dacht. Achteraf zie ik dat ik goed was in mezelf voor de gek houden; ik dacht dat ik van mode als spel hield, maar eigenlijk hield ik er vooral van om me (eindelijk écht) goed te voelen over mezelf. Als ik op die tijd terugkijk, zie ik dat kleding voor mij een manier was om mijn onzekerheden te verbloemen.

Ik kocht veel omdat ik het liefst elke dag een nieuwe outfit aan wilde hebben, want dan zeiden mensen er iets positiefs over. Een compliment als “wauw Saar, wat zie je er weer goed uit!” deed me compleet opbloeien. Ik volgde de trends op de voet en in mijn omgeving was ik er altijd als één van de eersten bij. Mijn stijl was niet enorm uitgesproken, maar ik hield nauwlettend in de gaten wat er aan ging komen en dan maakte ik het me eigen. Ik zat soms op het randje van mijn comfortzone, maar dat vond ik juist wel spannend. Én het werd gewaardeerd door mijn omgeving: “het staat je nog ook!” Uit waardering haalde ik veel eigenwaarde.

Door de jaren heen ben ik ontzettend veranderd. En als ik nu naar deze foto’s kijk, voel ik me gek. Ben ík dat?!

Maar al die kleding maakte me niet gelukkiger. Ik gaf al mijn geld eraan uit en mijn honger naar meer werd alleen maar groter. Ook raakte ik steeds sneller uitgekeken op mijn garderobe en ik was continu bezig met de rush van het nieuwe. Oude kleding verkocht ik op Marktplaats en van de opbrengst kocht ik weer wat. En pas na vele jaren besefte ik me dat ik al die tijd de hoop koesterde dat die nieuwe kledingstukken me gelukkig gingen maken. Wat natuurlijk nooit gebeurde. Ja, vlak na m’n aankoop voelde ik me weer even fantastisch. Maar dat gevoel maakte al snel plaats voor een nieuw gevoel van onrust.

Maar tijden veranderen, gelukkig maar. Ik ging steeds meer met mensen om die maatschappijkritisch dachten, ik kwam in aanraking met de filosofie en ik werd me steeds meer bewust van hoe de wereld eigenlijk in elkaar steekt en welke rol ik daar als in had. En hoewel ik vind dat ik me nergens voor moet schamen, voel ik tóch stiekem een kleine schaamteprikkel opkomen als ik terugdenk aan vroeger. Ik was –  ga ik het zeggen? Ja, ik ga het zeggen! – koopverslaafd en daar ben ik niet trots op. Maar júist die reis heeft me gebracht waar ik nu ben. En hoewel ik weet dat veel van mijn lezers al vrij kritisch naar mode kijken, ben ik ervan overtuigd dat er nog steeds ontzettend veel mensen zijn zoals de Sara op deze foto’s. Al helemaal in de fashionblogwereld. Mensen die misschien zelfs, net als ik eerst, ontkennen dat ze hun identiteit (teveel) aan kleding verlenen. Die denken dat het allemaal wel meevalt en ze “toch oké is om jezelf te verwennen met mooie kleding, van het salaris waar je zelf keihard voor hebt gewerkt?”

Het leven is zoveel leuker als je je minder druk maakt om hoe je eruit ziet, en al die energie kunt stoppen in wat je belangrijk vindt.

Tegen die mensen wil ik ten eerste zeggen dat het helemaal niet erg is dat je doet wat je doet. Als iemand destijds met een belerend vingertje naar mij had gewezen, had ik je misschien wel mijn middelvinger teruggegeven. Dingen (zoals een koopverslaving) ontwikkelen zich vaak zonder dat je het doorhebt; het bouwt zich onbewust op. Maar er is wel een grens van hoeveel waarde we aan kleding moeten hechten, denk ik. We hebben er niet onze identiteit en eigenwaarde aan te verlenen, die moet namelijk vanuit onszélf komen. Hoeveel fijner zou het leven zijn als je je minder druk maakt om hoe je eruit ziet, en al die energie kunt stoppen in wat je echt belangrijk vindt? Hoeveel tijd zal het je besparen als je niet elke dag hoeft na te denken welke outfit je aan moet doen om zoveel mogelijk complimenten te krijgen? Iedereen wil zich speciaal voelen, op de één of andere manier. En dat is 100% mens-eigen en helemaal oké. Ook ik heb die drang nog steeds wel eens, dat mag je best weten. En ook ik wil er nog steeds goed uit zien; ik loop ook niet ineens in oude vodden. Mode is nog steeds belangrijk voor me, maar het bepaalt niet meer hoe ik over mezelf denk. En dat is zo’n belangrijk inzicht voor me geweest.

Ik ben de Sara op de foto’s ontzettend dankbaar. Ik zie een goed mens, met – toen ook al – de wil om de wereld mooier te maken. Maar om dat te kunnen, moest ze eerst nog leren om zichzelf te waarderen zoals ze is en haar grootste onzekerheden overwinnen. Inmiddels heeft ze veel geleerd en heeft ze zelfs haar liefde voor mode kunnen vertalen in iets dat de modewereld er zelfs een beetje mooier op maakt. Dat had nooit gekund als het meisje op de foto er niet zo mee bezig was geweest. Ik ben zo blij met mijn reis (ik kan er zelfs een beetje emotioneel van worden, echt!). Én ik ben benieuwd waar hij me nog meer heen gaat brengen…